4 en 5 mei

Vanavond uiteraard 2 minuten stilte gehouden. Ik vond dat onze koning een mooie toespraak hield.

Hoe onwerkelijk, een vrijwel lege Dam. Maar ik vind het ook wel iets symbolisch hebben:
75 jaar na de bevrijding herdenken wij, tonen wij respect, en morgen vieren we onze vrijheid.

Dat velen, niet alleen hier in Nederland maar over de hele wereld, nu beperkt zijn in hun bewegingsvrijheid, om zo met elkaar een virus te bestrijden, precies 75 jaar nadat diezelfde wereld een einde maakte aan de droom van 1 groep mensen, om de macht te hebben over alle anderen, vind ik bijzonder.

Heb ik de illusie dat mensen hiervan leren, en als de Corona-dreiging voorbij is, zich een stukje menselijker zullen gedragen tegenover anderen? Nee, als we niet eens hebben geleerd van wereldoorlogen, dan zal zo'n virus ons ook niet wijzer maken.
Maar toch, zoals er in de oorlog mensen waren die zich verzetten, mensen die met gevaar voor eigen leven, de vijand bestreden, zo zijn er ook nu mensen, die wijzer worden en zich als een beter mens gedragen.

Morgen vieren we de vrijheid. En die vrijheid, die mogen, nee moeten wij koesteren.

Mijn ouders werden geboren in 1930. Zij maakten de Tweede Wereldoorlog heel bewust mee, en van heel dichtbij. Ik groeide op met hun verhalen, en heb die verhalen weer aan mijn dochter verteld. Want het is belangrijk, om te gedenken en je te realiseren, wat een rijkdom het is om hier in vrede en vrijheid te mogen leven.

Mijn vader zag het bombardement op Rotterdam. Hij woonde aan de overkant van de rivier. Die rivier zwommen hij en zijn vriendjes in de oorlog vaak over, "Moffen pesten" noemden zij dat.
Aan de overkant stonden Duitsers de wacht te houden, en zij schoten op iedereen die te dicht bij de oever kwam. Zij schoten met scherp. Maar, vertelde mijn vader, wij realiseerden ons niet echt het gevaar van dit spelletje, het liep gelukkig altijd goed af.
Zijn moeder had een manufacturenwinkel. Op een bepaald moment werd beslist dat bij iedere winkelier in de gemeente 2 Duitsers ingekwartierd werden, dus ook bij mijn opa en oma. Mijn vader vertelde daarover, dat hij toen het verschil heeft geleerd tussen een mof en een Duitser.
Want 1 van hen was een SS-er, een mof. De ander was een man, die zijn vrouw en zoontje achter had moeten laten, omdat hij werd gedwongen zijn dienstplicht te vervullen, en die met tranen in zijn ogen aan de keukentafel zat, te kijken naar mijn vaders jongere broertje, die net zo oud was als het zoontje van die Duitser. Wat miste hij zijn vrouw en kind. Hij wilde hier helemaal niet zijn, hij wilde niet vechten, maar hij had geen keuze, hij werd gedwongen.

Mijn moeder woonde een stukje verderop langs diezelfde rivier. Twee van haar jongere broertjes waren met een Rode Kruis transport naar Drenthe gebracht, omdat daar eten was, en in Zuid-Holland niet. Maar zij kwijnden weg van heimwee, en aten niet, en er kwam bericht dat mijn opa en oma moesten kiezen: de jongens terughalen (geen optie, er was geen eten voor ze thuis) of er moest iemand uit het gezin daarheen komen. Mijn oma had net een baby gekregen, mijn opa moest werken om geld te verdienen voor zijn gezin, de oudste zoon durfden ze niet te sturen, bang dat de Duitsers hem zouden oppakken. En daarom werd mijn moeder gestuurd. Haar enige zusje was vlak voor de oorlog overleden, de enig overgebleven dochter ging op de fiets naar Drenthe.
Hoe moeilijk moet dat zijn geweest, voor mijn grootouders. Drie van hun kinderen naar de andere kant van het land, niet wetende of en wanneer ze ze ooit terug zouden zien.
Mijn moeder hield altijd contact met de mensen bij wie zij in huis woonde, het waren voor ons de opa en oma die we van haar zijde niet meer hadden (haar ouders overleden voor mijn geboorte).  En ze heeft er altijd van gedroomd, om ooit, ooit in Drenthe te zullen wonen.
Die droom is nooit uitgekomen, maar doordat ik als kind zo vaak in Drenthe kwam, voelde het als mijn tweede thuis, En uiteindelijk ben ik, in de voetsporen van mijn moeder, naar Drenthe verhuisd.

Ik wens jullie allemaal een mooie bevrijdingsdag!