Het bos is prachtig, glooiend, met hier en daar dit soort grote kuilen. Daar staat nauwelijks begroeiíng en valt het licht binnen.
Van harte welkom op mijn blog. Hier schrijf ik over al die dingen die voor mij het leven leuk(er) maken, vandaar de titel Een leuk leven. Be who you are and say what you feel because those who mind don't matter and those who matter don't mind
Het bos is prachtig, glooiend, met hier en daar dit soort grote kuilen. Daar staat nauwelijks begroeiíng en valt het licht binnen.
kwam Sanne gisteren uit haar werk met dit mooie herfstboeketje. Gekregen van haar baas, lief hè! Het staat leuk tussen onze herfstdecoraties van pompoentjes en dennenappeltjes en zo.
Wat ik enorm miste in ons huis in Zuid-Holland en in ons vakantiehuisje, waren planten. In Z-H was het huis te donker voor planten om te overleven, in het vakantiehuisje was er gewoon geen ruimte voor, daar moest elke cm praktisch worden benut.
Maar nu hebben we alle ruimte, en ik word altijd helemaal blij als ik om me heen kijk, en dit soort prachtige planten in mijn woonkamer zie staan:
Toen ik maandagavond uit mijn werk naar huis reed, was het buiten 11 graden. Dinsdagavond was het 8 graden, en woensdag....18 graden! Hoe bizar, 's avonds rond half 10, tweede helft van oktober, en het is 18 graden!!!
Wel met een stormachtige wind, ik moest echt heel goed het stuur vast houden en regelmatig tegen sturen.
Een goede lezer heeft het door, ik werkte alle drie die avonden, niet de gewoonte, maar nood breekt wet. Door ziekte (niet Corona-gerelateerd) van collega's is het extra aanpoten.
Het is sinds dit voorjaar niet meer rustig geworden in de winkel, maar de laatste weken is het echt weer extreem druk. We sluiten nu 's avonds om 8 uur in plaats van om 9 uur, en dat uurtje zonder klanten in de winkel komt goed uit. Je kunt dan veel sneller de nieuwe voorraden de schappen in doen, en de winkel kan er weer netjes bij gezet worden, voor de volgende dag.
Van handwerken is hierdoor de afgelopen week niets gekomen. Gelukkig komen er nu een paar vrije avonden aan. Handwerken is voor mij mentale en fysieke ontspanning. En ik merk bij het typen van dit blogje, dat mijn fijne motoriek te lijden heeft onder het gebrek aan die ontspanning.
Mij hoor je niet klagen hoor, ik geef graag gehoor aan de roep van mijn handen 😉
Heb ik de volgende keer weer wat te laten zien!
Het afgelopen weekend was er regenachtig herfstweer voorspeld. Maar hier viel het allemaal reuze mee, buien, maar tussendoor ook droge periodes waarin het zonnetje zich liet zien. Dus kon er fijn worden gewandeld.
Terwijl we keken naar "Wie is de Mol?" breide ik verder aan mijn trui, het effen donkerbruine tussenstuk.Dus terwijl de trui lag te blocken, zocht ik wat restjes sokkengaren uit. en zetten een paar sokken op.
Donkerblauw gebruikte ik voor de tenen. Die breide ik met een dubbele draad, zodat de sokken niet snel gaten gaan vertonen als ik ze draag in mijn werkschoenen.
Daarna streepjes breien, met om de 5 naalden 1 naald donkerblauw. Streepjes breien gaat snel, je wilt steeds weer "nog 1 streepje voordat ik het werk neerleg". Het is een stuk minder saai dan gewoon recht-toe-recht-aan breien. Een kabeltje of zoiets vind ik leuk, maar niet op de voet, dat voel ik gewoon te goed als ik schoenen aan heb.
Ik denk dat ik vandaag de speldjes wel kan verwijderen van de trui, en dan eens passen of ik nu wel de goede maat armsgat heb, of dat ik toch nog wat aanpassingen moet gaan maken.
Fijne dag allemaal!
Wij zijn niet van die tv-kijkers, maar op het moment kijken we maar liefst op 3 avonden in de week tv!
Op donderdag- en vrijdagavond Downton Abbey (laatste seizoen, jammer) en op zaterdagavond Wie is De Mol? Vaste lezers weten zo langzamerhand wel, dat ik niet iemand ben die stil zit, met de armen over elkaar. Dus als ik tv kijk, wil ik ondertussen aan een handwerkje bezig kunnen zijn.
Nu was ik begonnen met een nieuwe trui (zie mijn vorige berichtje). Ik had verwacht daaraan zaterdagavond verder te kunnen werken. De meerkleurige pas was af, en ik zou mooi aan het saaiste gedeelte van de trui (het effen stuk) kunnen breien, terwijl ik tv zat te kijken.
Mooi gepland, maar helaas, de trui lag te blocken. Oei wat dan? Want met de armen over elkaar zitten, bbrr, daar word ik kriegel van.
Ondanks dat ik een paar warme sokken aan had, kreeg ik aan het einde van de middag koude voeten. Tja, ik ben een koukleum! Hm, eens even zien, wat heb ik nog liggen aan sloffen? Nou, dat was niet veel soeps meer. Rijp voor de vuilnisbak! Mooi, ik wist wat ik die avond zou gaan doen: sloffen haken! Dus zocht ik wat paars/wit/blauwe restjes bij elkaar, en haaknaald nr. 8. Ook wat stugge, roze katoen, die wilde ik in de zool verwerken, zodat die niet super glibberig zou zijn.
Op Ravelry kwam ik de laatste tijd een paar leuke truien tegen. En toen ik er nog eens goed naar keek, bleken ze allemaal van dezelfde ontwerpster te zijn, Jennifer Steingass. Het zijn kooppatronen.
Een groot voordeel van Ravelry vind ik, dat je op foto's goed kunt bekijken hoe een patroon in de praktijk uitvalt. Want ja, op foto's bij een patroon staat natuurlijk mooie plaatjes, maar die foto's kunnen zijn ge-photoshopt.
Tweede voordeel is, dat mensen bij hun project vaak nuttige informatie schrijven. Is het patroon duidelijk of niet, valt het klein of groot uit, dat soort dingen. En het viel me op dat bij de patronen van Jennifer zo ontzettend vaak staat dat het patroon duidelijk is en gewoon helemaal klopt.
Deze mooie patronen verdienen het dat ze worden gebreid met mooi garen.
Volgens mij heb ik hier al eens eerder geschreven dat ik ervoor gekozen heb om in het vervolg mijn kleding te maken met goed garen, en niet meer met acryl te willen werken.
Dat betekent dat ik mezelf ook nog ga verwennen met garen, om deze truien te breien.
Maar, voor 1 trui heb ik nog wel garen liggen. Allemaal sokkenwol, hier zie je alle uitgezochte garens bij elkaar:
Ook op ons werk is het niet verplicht als medewerker of klant om ze te dragen, er wordt alleen met klem op aangedrongen het wél te doen, tenzij we op een plek aan het werk zijn waar we worden beschermd door kuchschermen.
Nou, die hebben ook niet altijd nut hoor. Gisteren nog, een echtpaar komt een keukenkraan kopen (dat moet kennelijk echt samen), mevrouw loopt hevig hoestend door de winkel, zonder een elleboog of hand of wat dan ook voor haar mond te houden. Ze wordt door klanten en medewerkers daarop aangesproken, maar lijkt totaal niet te begrijpen waar men het over heeft.
Bij de kassa bukt ze zich, om onder het kuchscherm door met de medewerkster te praten, en barst uit in een hevige hoestbui. Ze blijft aldoor gebukt staan, en kucht open en bloot onder het kuchscherm door.
Gelukkig is deze kassa aan een balie, en had de medewerkster de ruimte om een meter of 2 achteruit te stappen. Een andere klant stapte op de mevrouw af, en zei haar even flink de waarheid, maar mevrouw keek nog steeds om zich heen, alsof ze echt, maar dan ook echt niet begreep, wat er nou aan de hand was.
Onvoorstelbaar toch? Ik ben benieuwd wat de komende tijd ons zal gaan brengen.