de jaarwisseling

Oudejaarsdag werkte ik tot 6 uur. Onze laatste klant was een meneer die met een flinke boodschappenbrief in de hand zo rond kwart over 5 de winkel binnen was gekomen. Hij had al gezegd dat hij geen hulp nodig had, maar om 10 voor 6 ging een collega maar eens vriendelijk vragen of hij alles had kunnen vinden, en of we hem wellicht toch konden helpen. Want tja, de winkel zou over 10 minuten gaan sluiten. De klant reageerde wat verbaasd met "jullie sluiten op dinsdag toch altijd om 9 uur?!". Ja, dat klopt, maar vandaag sluiten we om 6 uur.

Hij pakte nog wat spullen, en om 6 uur stond hij bij de kassa. Aan mijn collega bij de kassa stelde hij weer dezelfde vraag. En zij gaf hetzelfde antwoord. Hij keek haar wat verbaasd aan. Ze voegde er aan toe: ""Het is oudejaarsavond." Hij keek ons stuk voor stuk verbaasd aan. "Echt waar?" was het enige wat hij nog zei.

Vervolgens waren wij degenen die wat verbaasd elkaar aankeken. Echt waar, de hele middag werd er al veel vuurwerk afgestoken in de omgeving van de winkel, dat kon hem toch niet ontgaan zijn? Er zijn blijkbaar mensen die zelfs op de oudejaarsdag er geen idee van hebben, welke dag het is!!!

We sloten af, moesten nog wat extra dingen doen die nu eenmaal horen bij het afsluiten van een jaar, en gingen toen op weg naar huis. Het eerste stuk was er niets aan de hand, maar toen ik net van de rijksweg af de provinciale weg op was gereden, zat het potdicht van de mist!

Echt potdicht! Tjonge, je zag geen hand voor ogen. Dat werd heel erg langzaam rijden, en maar hopen dat er niets opeens voor me opdook uit de mist. Gelukkig bleek het maar een kort stuk te zijn waar de mist zo dicht was, even later kreeg ik weer wat meer zicht. Niet veel, maar genoeg om de weg voor me een stukje te kunnen zien. Ik kwam gelukkig veilig thuis. Later op de avond las ik dat dat helaas niet voor iedereen zo was geweest, er viel zelfs een dode te betreuren bij een kettingbotsing. Hoe triest!

Er werd hier de hele middag en avond veel vuurwerk afgestoken, vooral veel siervuurwerk. Waarschijnlijk wilde iedereen het vast afsteken, terwijl het nog te zien zou zijn. En daar hadden ze gelijk in, want rond 12 uur zag je hier geen hand voor ogen. We wonen midden in een dorp, maar konden niet eens het einde van onze tuin zien!

Voor Sanne was het de allereerste keer, dat ze een jaarwisseling vierde in de bebouwde kom. We woonden jarenlang in het buitengebied, waar je in de verte het siervuurwerk de lucht in zag gaan, en in de verte ploppen hoorden. Onze honden waren niet bang, daarvoor was het allemaal te ver weg.

Ook op de camping zaten we buiten de bebouwde kom, en was vuurwerk op afstand. Dus we waren best benieuwd wat ons hier in een dorp te wachten stond. Dat viel gelukkig reuze mee, misschien ook wel door die mist, en het vervroegd afsteken tijdens de hele middag en avond, waardoor het werd verspreid over heel wat uren, in plaats van alles tegelijk, even na 12 uur.
Maar ook, doordat de jaarwisseling in dit dorp heel goed wordt georganiseerd.
Het traditionele carbid schieten was 's middags al geweest, buiten het dorp. En om half 1 's nachts wordt er op de brink in het dorp vuurwerk afgestoken. Dat gaat al zo'n 30 jaar zo, een club mensen die dat organiseert, gedurende het jaar wordt er van alles georganiseerd aan activiteiten waarbij geld wordt opgehaald om daarvan het vuurwerk te kunnen kopen. Er worden linten gespannen waar iedereen achter moet blijven staan, zodat het allemaal veilig verloopt, en 15 minuten lang is er dan een spektakel, een heuse vuurwerkshow. (Bijna) het hele dorp loopt uit om dat te gaan bekijken.
Zo houdt je de jeugd in het dorp (en in de gaten, haha, want ook de jeugd is er graag bij aanwezig), en voorkom je vandalisme. Hier in zo'n klein dorp werkt het blijkbaar al die jaren al prima.
Ja, ik begrijp dat je nu denkt (wat ik ook even dacht toen ik ervan hoorde): hm, niemand is thuis in het dorp, dat vraagt om inbrekers. Maar dat schijnt dus in al die jaren nog nooit een probleem te zijn geweest. Houden zo!

Onze poes vond het geknal niet heel leuk, maar bang was ze gelukkig niet. Ze bleef gewoon lekker dicht bij ons liggen, en keek bij heel harde knallen ons even aan. Maar ach, wij reageerden niet, dus het zou wel goed zijn. Gisteren werd er aan het einde van de middag en begin van de avond nog wat overgebleven vuurwerk afgestoken, maar daar reageerde ze helemaal niet op, blijkbaar was ze er snel aan gewend geraakt.

En zo zijn we alweer op de tweede dag van het nieuwe jaar beland. Ik vind het wel een leuk jaartal, 2020, ben benieuwd hoe we het gaan uitspreken. Je hoort nu van alles, twenty-twenty, twintig-twintig, of gewoon tweeduizendtwintig. 

Op Facebook plaatste ik een klein gedichtje, wat ik hier ook maar even zet:
Pluk de dag,
in 2020 hebben we er eentje meer!
Toon iemand een lach,
kost je niets en doet geen zeer!
Ik wens je gezondheid, vreugde en geluk
dan kan dit nieuwe jaar toch nu al niet meer stuk?!