genealogie

Zuinigaan had het vandaag over de familiegeschiedenis. En dat brengt me dan weer bij een andere "hobby" van mij. Tussen haakjes, want is het echt een hobby te noemen? Niet in de zin van creatief bezig zijn, maar natuurlijk wel in de zin van iets doen waar je plezier aan beleeft, waar je tijd in steekt en wat je ontspant. Alhoewel, nu ik erover nadenk, je creëert natuurlijk wel een enorm archief!

Ik heb jaren geleden de genealogie van mijn beide ouders uitgeplozen. Ik heb wat uurtjes doorgebracht in archieven! Dat was grotendeels zelfs nog vóór het computer-tijdperk, vorige eeuw dus nog! (onze eerste computer was voorzien van een sticker waarop stond dat 'ie millennium-proof was!).
Later heb ik die gegevens overgezet in een computer-programma.
Overigens is genealogie de naam die bij veel mensen bekend is, maar officieel is dat onderzoek naar alle nakomelingen in mannelijke lijn.
Wat ik deed heet kwartierstaat: alle voorouders in mannelijke en vrouwelijke lijn, van heden naar verleden.
Zo dus:

Ik zocht dus zowel van mijn vaders als van mijn moeders kant wie hun ouders waren, en van die mensen weer wie hun ouders waren enz. En ik probeerde ook nog eens zoveel mogelijk broers en zussen te vinden, en daar dan weer de echtgenoten en nazaten bij te zoeken.

Het was, vond ik, heel erg leuk om zo van alles en nog wat te weten te komen over je voorouders.
En om erachter te komen dat sommige aannames helemaal niet juist (hoeven) zijn.

Mijn moeder had een Franse achternaam. En in haar familie werd verondersteld dat zij nazaten waren van Hugenoten, die vanuit Frankrijk naar Nederland waren gevlucht, vanwege de geloofskwestie.
Er werd verteld dat ze ergens tussen 1710 en 1740 naar Nederland zouden zijn gevlucht.
Mijn moeders familie had ook wel een geloof wat dat idee leek te bevestigen (vrijzinnig, voor zover ik weet de "lichtste" stroming binnen de Nederlands Hervormde Kerk; inmiddels is dit niet meer een aparte stroming, maar is deze officieel opgegaan in de NHK).
Maar uit mijn onderzoek blijkt dat de familie al rond 1600 in Nederland woonde. Het kan dus wel dat ze nazaten waren van Hugenoten, maar veel eerder naar Nederland gevlucht waren dan men dacht.
Dat zullen we waarschijnlijk nooit met zekerheid weten, omdat er gewoon geen vroegere gegevens zijn bewaard gebleven.

Dit is het Hugenotenkruis, wat door Hugenoten gedragen werd als alternatief voor het door hen gehate rooms-katholieke kruisje.

Mijn vaders over-overgrootvader kwam uit Engeland. Hij veranderde zijn achternaam toen hij eenmaal in Nederland woonde. Hij trouwde met een Nederlandse weduwe. Hun 2e zoon vernoemden zij naar haar 1e echtgenoot. En die voornamen werden steeds weer doorgegeven. Mijn vader is de laatste nazaat met deze namen. Mijn generatie bestaat uit 3 zonen, die geen van allen kinderen hebben gekregen. Ik heb 1 dochter, en zij heeft de achternaam van haar vader, en voornamen die wij zelf mooi vonden. Vernoemen wilden we liever niet, en natuurlijk gaven we haar zeker niet de namen van mijn vader!
Dus die namen sterven uit.

Wat mij heel erg trof in die onderzoeken, was het fanatieke vernoemen. Je werd geacht je kind te vernoemen, en dat in een bepaalde volgorde. Grootvader van ene ouder, dan grootmoeder van andere ouder, zoiets. Maar als een kind kwam te overlijden, werd het volgende kind dat werd geboren (mits van hetzelfde geslacht) weer precies zo genoemd. Ik heb een keer een gezin gevonden waarin 5 zonen Jan werden genoemd. Steeds als Jan was overleden (pasgeboren maar ook een Jan die stierf toen hij al 7 jaar oud was), werd het volgende jongetje dat werd geboren weer Jan genoemd.
Ik kan me er geen voorstelling van maken. Je zoontje Jan overlijdt op z'n 7e, en je volgende zoontje heet dan ook weer Jan. Hoe bizar moet dat zijn geweest?! En dat allemaal vanwege die "plicht" je kind te vernoemen, er moest tenslotte uiteindelijk wek een volwassen Jan komen, zodat die de naam Jan weer kon doorgeven aan de volgende generatie!
Mijn ouders hebben dat overigens ook nog gedaan. Hun eerste zoontje overleed een dag na de geboorte, hun tweede zoontje kreeg anderhalf jaar exact dezelfde namen. Ze hebben de namen zelfs niet eens omgedraaid in volgorde! Voor mij (en mijn broer) onbegrijpelijk. Mijn moeder had het altijd over "de eerste" (en ze had het er vaak over). Gewoon omdat dat kindje dus wel namen had gehad, maar ja, die namen had hun volgende zoontje ook weer gekregen.

Inmiddels heb ik er alweer jaren niets meer aan gedaan. Deels omdat andere zaken mij in beslag namen, deels omdat er gewoon niets meer te vinden was wat ik al niet wist. Maar die mappen blijven bewaard, mijn dochter vindt het een mooi erfstuk wat bewaard moet blijven.

Hebben jullie je wel eens verdiept in je voorouders? En daar nog iets bijzonders in ontdekt?