Volgers

dinsdag 29 oktober 2019

Anita's Dagboek

Kennen jullie Anita's dagboek? Een link naar haar blog staat hier in de rechter zijlijn.
Ik vind dat ze een heel prettige schrijfwijze heeft, en bezoek haar blog graag.
Vorige week las ik een nieuw stuk wat ze geschreven had. En het raakte me.
Het heet: Het leven zelf is onze mooiste loopbaan.
En het verwoordt precies wat ik voel en hoe ik in het leven sta.

Al van kinds af aan wist ik wat ik later wilde worden: MOEDER!
En ik droomde van 4 kinderen, het liefst kort achter elkaar, binnen zo'n 5 jaar.
Die droom kwam niet uit, het bleef bij 1 kind, maar daarmee had ik wel bereikt, wat ik altijd wilde worden!

Geen moment in mijn leven heb ik spijt gehad van alles wat dat in mijn leven in hield
(behalve dat ik nooit moeder zou zijn geweest, als ik vooraf had geweten dat het bij 1 zou blijven, dat wilde ik mijn kind niet aandoen, maar zij is er juist altijd heel blij mee geweest).

Ik groeide op in een gezin waar van je werd verwacht dat je "iets zou bereiken in het leven", en dat iets moest dan zijn: een goed betaalde baan, liefst met aanzien!
En ook al deed ik "maar" Havo en Meao (dat maar was hoe mijn ouders er tegenaan keken), ik vond leuk werk en verdiende een goed belegde boterham. Mijn vak: boekhouder.
Maar dat gaf ik met liefde op, om mijn echte doel te bereiken.

Ik koos ervoor om fulltime moeder te zijn. Overigens een keuze die mijn man en ik indertijd samen namen, wij vonden het belangrijk dat 1 van de ouders thuis zou zijn, en we niet afhankelijk zouden zijn van oppas, we wilden zelf ons eigen kind opvoeden en er zelf voor zorgen.

Dat ik daardoor op mijn CV nooit meer de functie boekhouder heb kunnen plaatsen, prima.
Dat ik nu werk als (hoofd haha) servicebalie-medewerkster (leuk Scrabble-woord), prima, ik vind het ontzettend leuk werk om te doen. En dat ik inmiddels ook alweer een tijd lid ben van het management-team, dat heb ik absoluut niet nagestreefd, dat is niet bij mij vandaan gekomen, dat is mij gevraagd.
Antwoordde ik vroeger, als men mij naar mijn beroep vroeg "boekhouder", is dat nu gewoon "ik werk in een bouwmarkt". Die status die mensen kennelijk koppelen aan lid zijn van een managementteam, die voel ik niet.

Ik vroeg Anita of ze het goed vond, dat ik hier op mijn blog een link zou zetten naar haar verhaal.
Dat was goed (ze vond het zelfs een eer, haha), dus bij deze:
anitasdagboek

Ik ben best benieuwd hoe mijn lezers daar over denken, ik lees het graag in jullie reacties.

11 opmerkingen:

  1. Ook ik sta wel op deze manier in het leven en ben het zeer met
    Anita eens. Wij kregen 2 kinderen en vanaf de geboorte van de
    eerste heb ik mijn kantoorbaan opgezegd, ik ging pas weer
    werken toen de tweede in groep 8 zat, 4 morgens per week, zodat
    ik smiddags thuis was.Nooit heb ik hier spijt van gehad, als ik
    zie, hoe nu al hele kleine kindjes naar opvang of oppas moeten,
    vind ik dat vaak sneu ( hoewel het ook goede kanten heeft,
    kinderen worden wel sociaal en weerbaar ).
    Ik heb een hekel aan mensen, die hun status ophangen aan hun
    baan, het gaat er toch om, hoe je bent als persoon en niet om
    hetgeen je voor werk doet.Onze kinderen hebben prima opleidingen
    en banen, maar zijn bovenal fijne mensen en daar ben ik heel
    blij om.
    Ik heb overigens ook geen broers en zussen en heb dat altijd
    fijn gevonden.
    Groetjes, Betsy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vergat er nog bij te vertellen, dat ik ook heel ander werk
    ging doen, nl. in de zorg, meer "mensenwerk" dus.Met veel
    plezier!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toen dochter werd geboren 42 jaar geleden ben ik 2 jaar thuis geweest en daarna tijdens schooltijden via uitzendbureau weer wat gaan werken.
    Vanaf 1966, na ulo en jaar huishoudschool, op kantoor terecht gekomen, administratief werk zonder ergens gespecialiseerd in geweest te zijn. Pas in 1985 ben ik me op tekstverwerking gaan bezighouden door cursus aangeboden door uitzendbureau, en date heb ik daarna met veel plezier gedaan met verschillende programma's. Laatste paar jaar echt lay-out werk kunnen gaan doen met gespcialiseerde programma's en fotoshop.
    Pas toen bedacht ik dat ik dat ik eigenlijk een grafische opleiding had moeten gaan doen na de basisopleiding. Maar ik heb altijd met plezier gewerkt en kon er goed van rondkomen ook na scheiding in 1990, zelfs erg goed want ex was verspiller.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is OK als je als jongere zegt dat je liever met je handen werkt dan met je hoofd. Als je dat als ouders ook OK vindt is dat natuurlijk helemaal goed. Maar dan komt school om het hoekje kijken...... Niet OK. Want je cijfers zijn altijd OK. Gelukkig weet je als ouder wat OK is voor je kind en ga je met school in discussie. Na bijna een jaar gaat ook school voor OK. En eindelijk voelt mijn jongere zich weer helemaal OK.
    In een notendop wat er bij mijn kind gebeurde. Ook nu wil iedereen nog steeds dat je het hoogst haalbare er uit sleept. Ook al is dat niet goed voor je.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi stukje inderdaad. Ik vind de combi werk en huishouden erg stressvol. Ook word ik op werk tegengewerkt door de thermostaat (die staat te koud) dus dat maakt het nog lastiger.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb een broer die vuilnisman was, tot aan zijn pensionering. Hij kon niet erg goed leren maar had plezier in zijn leven wat eigenlijk het belangrijkste is. Mijn vriendin die woont in de plaats waar hij werkte zei altijd dat hij de vrolijkste vuilnisman van het dorp was, ze hoorde hem van verre al aankomen, grappend en zingend.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is waar het naar mijn mening om gaat in het leven, genieten van wat je doet en van de mensen om je heen. En ik ben heel blij dat er mensen plezier hebben in vuilnisman zijn, waar zouden we zijn als niemand hun werk zou willen doen?! Ik vind het zo jammer dat werken met je hoofd zoveel meer wordt gewaardeerd, dan werken met je lijf, we hebben beiden nodig om er met elkaar een prettig landje van te maken.

      Verwijderen
  8. ook ik wilde alleen maar moeder worden en werd dat ook op mijn bijna 18e.
    ik kreeg er wel 4 en was ook een thuismoeder..maar ging vrijwilligerswerk doen toen ze allemaal op school zaten..ik werd leesmoeder, overblijfmoeder,gaf nederlandse taal aan nieuwgekomen kindjes en hun moeders, en draaide een kleuterclub op woensdagmiddag.. toenook mijn 5e kind...mijn oudste kleindochter die bij mij woonde van de basisschool af kwam ging ik oppassen op de kleinkinderen..maar liefst 6kineren onder de 4 jaar hadden we op maandag, dinsdag en woensdag.. donderdag en vrijdags maar 2. savonds gaf ik nederlandse les 2x per week in het buurthuis.
    toen werd mijn man ziek en heb hem verpleegd thuis tot hij overleed...daarna werd mijn moeder ziek en rende ik daar weer achteraan. en toen mijn broer.3familieleden binnen 5jaar... mijn vader was al in 1992 overleden..ook toen ben ik 3 maanden bij mijn moeder ingetrokken omdat ze het niet aan kon.
    toen mijn vorige man overleed en de jongste 18 werd en na 4 maanden mijn weduweuitkering ophield, meldde ik me aan bij de soos...
    ohhh u heeft nooit gewerkt zei ze toen ik vertelde wat ik gedaan had.
    ik was helemaal van de kaart.. was toen 55 en helemaal overwerkt van alles.. een half jaar nauwelijks geslapen en constant zorgen ... en dat zegt zo/n snotneus van net in de 20 dat je nooit gewerkt hebt!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Bijzondere blog, maar ook de reacties wat het los maakt. Bedankt voor het delen.

    BeantwoordenVerwijderen