Her en der in het dorp zag ik vandaag de vlag uithangen, mét een schooltas er aan.
Wat een opluchting weer bij al die examen-kandidaten.
Inmiddels is het alweer 6 jaar geleden dat dochterlief zat te wachten op de uitslag van haar Havo-examens.
Ook al stond ze er goed voor en had ze een goed gevoel over de gemaakte examens, toch is het op zo'n dag best spannend.
Ik moest die dag werken, dus ze zat thuis in haar eentje te wachten op de uitslag.
Degenen die gezakt waren, kregen tussen 2 en 3 uur een telefoontje.
De geslaagden zouden tussen 5 en 6 worden gebeld.
Kunnen jullie je voorstellen hoe ze zich voelde, toen om even voor half 3 haar telefoon ging?!
Haar decaan was al om 20 over 2 klaar met het bellen naar de klasgenoten die gezakt waren.
Er waren maar een paar klasgenoten gezakt.
Hij bedacht dat hij dan net zo goed gelijk de overige klasgenoten kon bellen, om ze te vertellen dat ze waren geslaagd.
Heel goed bedoeld natuurlijk, maar hij had er even niet bij stilgestaan dat ze stuk voor stuk zaten te hopen NIET gebeld te worden tussen 2 en 3, want dan waren ze geslaagd. Als dan je telefoon toch gaat om die tijd, dan zinkt de moed je even in je schoenen.
Dochter belde me direct daarna op. Eigenlijk was het nog niet eens helemaal doorgedrongen bij haar dat ze was geslaagd. En ik schrok ook wel even, dat ze me belde. Wat, was ze gezakt? Nee, ik ben geslaagd! Maar hoezo weet je dat nu al? Nou, en toen kwam dus het verhaal van de decaan die iedereen belde om te vertellen dat ze waren geslaagd.
Tjonge, wat vliegt de tijd toch! Alweer 6 jaar geleden! Ze heeft inmiddels een vervolg-opleiding afgerond met een diploma, en zit alweer op de helft van haar volgende opleiding. Tja, kleine meisjes worden groot.
En voor alle geslaagden hierbij een Hiep Hiep Hoera, van harte gefeliciteerd!
