storm en sneeuw

 Dinsdag 6 februari, het stormt in Nederland. 
Mijn lijf is de vrijdag ervoor al in totale opstand gekomen. Aanvankelijk kon ik geen reden bedenken, totdat ik hoorde dat er een storm aan kwam. Okay, duidelijk, dan gaat het vanaf woensdag (of daarna) weer vooruit.

Donderdag 8 februari, het sneeuwt in Drenthe. Voordat ik van mijn werk naar huis kan rijden moet ik een flink pak sneeuw van de auto vegen.
Dit is de zesde dag op rij dat mijn lijf mij in de steek laat. Zo'n beetje van top tot teen zit ik ingepakt in braces en steunverbanden. Ik voel me net een Michelin mannetje.

Gelukkig valt onze werkkleding ruim, zodat het eigenlijk niet aan me is te zien dat ik alleen maar op de been ben door al die hulpmiddelen. Het ziet er uit als dat ik wat stram loop, zo krijg ik te horen. Maar in werkelijkheid ben ik bijvoorbeeld niet in staat om zelf mijn rug recht te houden (doordat de spieren in mijn rug verkrampen, wil mijn lichaam krom buigen, waardoor ik voorover gebogen sta).
Het verkeer rijdt langzaam, in een lang lint achter elkaar aan, het wegdek ligt weer onder een flink pak sneeuw. Onderweg naar huis voel ik dat het steeds meer pijn gaat doen om rechtop te blijven zitten. En als ik thuis ben aangekomen, en uit mijn auto wil stappen, gaat dat niet. Ik krijg mijn romp niet naar links gedraaid, en mijn rechterbeen wil ook niet meedraaien. Langzaam maar zeker, beetje bij beetje, draai ik een stukje, totdat ik eindelijk uit mijn auto kan komen. Ik strompel naar binnen, trek mijn jas en schoenen met moeite uit, en wil aan tafel gaan zitten om te gaan eten.
Nee, dat gaat niet, ik kan niet zitten. Dan maar proberen te staan, nee, wil ook niet.
Uiteindelijk kruip ik mijn bed in, en de enige houding die ik nog kan aannemen, is helemaal plat op mijn rug liggen. Ik heb een elektrische deken, die zet ik op de hoogste stand, om zo mijn spieren in mijn rug op te warmen. Die zijn namelijk één voor één in de kramp geschoten. Wat doet dit ontzettend veel pijn! 

De hele nacht breng ik zo door, plat op mijn rug liggend, deken op de hoogste stand. Ik slaap altijd op mijn zij, en zodra ik wat weg dommel, wil ik automatisch omdraaien, wat absoluut niet gaat. De pijn in mijn rechter heup maakt me misselijk. En dan ben ik weer klaar wakker.

Dit duurt al met al tot halverwege de volgende middag. Dan beginnen mijn spieren langzaam maar zeker weer uit de kramp los te komen. Aan het einde van de middag kan ik weer omhoog komen, en ik kan weer zitten. Dat lukt een paar uur, en dan merk ik dat het te lang duurt, en de rugspieren weer verkrampen. Dus ik duik mijn bed weer in, deken aan, plat op de rug liggend. Gelukkig was ik deze dag vrij van mijn werk, maar de volgende dag sta ik weer gewoon ingepland. Opnieuw als Michelin mannetje ingepakt ga ik aan het werk, net als de dagen erna. 

Nu is het vrijdag 16 februari, en gelukkig is vandaag eindelijk het leed geleden. Mooi op tijd, want vandaag is Sanne jarig! 
Wat verlang ik naar het voorjaar, geen sneeuw meer, geen storm, temperaturen in de dubbele cijfers, en liefst ook wat zon. 

Ik ben onlangs bij een arts langs geweest. Toen zat de pijn niet in mijn heup en rug maar bij mijn borstbeen. Ik ben zo gewend om bij alles wat ik voel te denken dat dit door de fibro komt, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dus om een andere oorzaak uit te sluiten toch maar eens bij de arts langs gegaan. Helaas, geen andere oorzaak, gewoon weer de fibro. En dubbel helaas, daar is nog altijd niets aan te doen.

Breien en haken heb ik de afgelopen weken niet kunnen doen, dus ik heb jullie niets te laten zien. Moet ik dit verhaaltje eigenlijk wel publiceren? Jullie komen hier voor leuke berichtjes over handwerken en tuinieren, en daar heb ik nu niets over te vertellen. Ja, ik ga het toch maar gewoon op mijn blog zetten, want ook dit is een onderdeel van mijn leven. Niet een leuk onderdeel, niet passend bij " een leuk leven". maar dit is wie ik ben: een heel positief ingesteld mens, dat soms totaal wordt tegengewerkt door haar eigen lichaam, en slechts aan het overleven is.

de tuin in

 Gisteren was een heerlijke dag om in de tuin bezig te gaan. 
Helaas staan er heel veel bramen in onze tuin, het is een utopie om te denken dat we die ooit weg krijgen. Maar zorgen dat ze niet de hele tuin in beslag nemen kan natuurlijk wel! Nu alles nog zo kaal is, kun je de lange ranken gemakkelijk zien en bereiken. Dus gisteren werd een dagje van vooral veel, heel veel bramentakken wegknippen, en zo goed als mogelijk de wortels uit de grond halen.

We kregen hulp van een vriend van Sanne. Hij woont zelf in een huis met een tuintje ter grootte van een postzegel, maar houdt wel erg van buiten bezig zijn. Dus had hij al eens gevraagd of hij bij ons eens mocht komen helpen. Natuurlijk, extra handen maken lichter werk!
Er zijn heel veel bramen weggehaald, en een groot gedeelte van de takken is inmiddels ook al in de groene kliko verdwenen. Als je het in kleine stukjes knipt sta je ervan te kijken hoeveel daar in past! We hebben compostbakken, maar alles waar een doorn aan zit, moet van mij in de kliko, omdat ik nu eenmaal niet in die doorns wil grijpen als ik bijvoorbeeld de compostbakken om schep. 

Nog altijd komen we vreemde materialen tegen in de tuin.
Het is onvoorstelbaar wat de vorige bewoners hebben gedaan: bijna overal waar je een spa in de grond steekt, stuit je op iets hards. Dat blijkt vaak een baksteen te zijn, maar we hebben ook al heel veel oud ijzer, loodrollen, een verroeste kruiwagen, een big bag zand en eentje met grind en zelfs de reserve dakpannen voor ons dak gevonden onder een dikke laag grond en beplanting. En dan heb ik het dus serieus over een halve tot een hele meter diep! Hebben ze nu op een merkwaardige manier bedacht de tuin te verhogen door er allerlei materiaal te dumpen, en daar bovenop de grond te storten en dat aan te planten? Het lijkt er wel op.
In het najaar hebben we een stuk in de tuin afgegraven, daar willen we een vijver maken, en daar kwamen we ook weer veel van dit soort puin tegen. Dus toen we gisteren klaar waren met de bramen, zijn Sanne en haar vriend aan de slag gegaan met het verder leeg halen van de grond daar, terwijl ik de Wisteria ging snoeien. Tussen ons terras en de tuin staat een pergola, en daaroverheen groeit de Wisteria (een blauwe regen). Toen wij hier kwamen wonen zat die vol met superlange uitlopers, die het dak boven ons overdekte terras overwoekerden. Die uitlopers geven geen bloemen, en de afgelopen jaren heb ik ze meermalen verwijderd. Nu wordt het effect daarvan zichtbaar: veel minder van die uitlopers, en heel veel korte takjes met de knoppen die straks de enorme bloemtrossen gaan vormen.
Het ziet er nu vreemd kaal uit (zie foto bovenaan) maar over 2-3 maanden staat dit allemaal weer prachtig in bloei.
De plant heeft wel veel kracht en de pergola heeft daaronder te lijden. Er zijn wat latjes uit elkaar geduwd. Dus binnenkort even wat nieuwe latjes ertegenaan schroeven, zodat de pergola weer stevig in elkaar zit voordat de Wisteria hem weer helemaal gaat overwoekeren.

Mijn handen jeuken om nog veel meer aan te pakken in de tuin, zo ziet de Passiflora die tegen onze schuur groeit er nu heel troosteloos uit, maar daar moet ik echt nog even mee wachten, want als er nog kou komt, zou de plant doodvriezen als ik hem nu al snoei. Haha, ik kreeg daarover een compliment van Sanne's vriend, dat ik het geduld kan opbrengen om te wachten tot het juiste moment van de plant. Tja, geduld is een schone zaak, dat geldt ook zeker bij tuinieren!

Vandaag nog flink wat snoeiafval van de Wisteria in kleine stukjes geknipt en op de compostbak gegooid, nu lekker naar binnen, kop koffie en een handwerkje erbij, lekker rustig het weekend afsluiten, er staat weer een drukke werkweek voor de deur. Maar wat is het heerlijk om weer in de tuin bezig te kunnen zijn!