De E van Engeland (Crea2021)

 Ook de tweede week van Crea2021 met de letter E gaat niet over handwerken, maar over mijn leven.

Elk jaar in januari vroeg mijn vader aan mijn moeder, mijn broer en mij, waar we die zomer naar toe wilden tijdens de zomervakantie.

En elk jaar zei ik: Engeland!

Ik wist wel dat we daar nooit naar toe zouden gaan. Mijn moeder was doodsbang voor water, dus Het Kanaal oversteken was geen optie. We woonden op één van de Zuid-Hollandse eilanden, de bruggen over om het eiland af te komen vond ze meer dan genoeg.

Maar ja, mijn vader vroeg wat we wilden, en dat was voor mij Engeland! Uiteindelijk ben ik er wel geweest hoor, op schoolreis toen ik in Havo-4 zat, dat was voornamelijk Londen en omgeving.

Waar ik als klein kind al van droomde, was het hart van Engeland, The Cotswolds, een prachtige streek met glooiend land, oude kastelen, lieflijke dorpjes, mooie tuinen. Eigenlijk geen idee waar ik dat beeld vandaan had, mijn ouders zeiden weleens gekscherend dat ik daar vast in een vorig leven had gewoond.

Na de Havo probeerde ik als au-pair naar Engeland te gaan, maar door de problemen die ik toen al had met mijn enkel, kwam ik niet door de medische keuring (je moest volledig gezond zijn en dat was ik niet).

Ik ging uiteindelijk wel naar The Cotswolds op vakantie hoor, ik zal 22, 23 jaar geweest zijn.

Helemaal in m'n uppie, met mijn eigen autootje, en wat heb ik toen genoten!

Ik wilde emigreren, was serieus bezig met de voorbereidingen daarvan, maar liet me overhalen door mijn ouders, broer en schoonzus. Ze zeiden: denk er nog eens over na, stel het een jaartje uit, omwille van je moeder (want die liep dus bij hoog en bij laag te verkondigen dat ze me dan noooooiiiitttt meer zou zien, want dat water, daar ging ze echt niet overheen of onderdoor!).

Ik zei dat ik toch gewoon naar Nederland op bezoek kon komen (en vond dat als je echt van je dochter houdt je heus dat water wel zou oversteken, maar dat hield ik maar wijselijk voor me....).

Van uitstel komt afstel, en zo gebeurde het helaas ook bij mij. 

Het zou zo'n 30 jaar duren, voordat ik weer in The Cotswolds was. Sanne gaf mij een fantastisch moederdagcadeau: een reis voor ons tweetjes, naar The Cotswolds!

Oh wat was ik blij met dat geweldige cadeau! Toch ook wel een beetje bevreesd, want stel nou dat ik het nu, 30 jaar later, allemaal wat vond tegenvallen? Mijn vakantie daar 30 jaar eerder, was voor mij de mooiste vakantie van mijn leven geweest.

Ik zag heel wat van Europa, als kind al, want zomervakantie in Nederland vond mijn vader geen vakantie. Misschien zag ik wel mooiere plekken dan The Cotswolds, zeker hogere bergen dan de heuvels in dat landschap, prachtige gebouwen en tuinen en noem maar op, maar die vakantie 30 jaar geleden, is voor mij altijd de mooiste gebleven.

Maar ik had niet bezorgd hoeven zijn, ik heb deze tweede keer minstens zoveel genoten van de regio als de eerste keer. En deze vakantie staat nu met stip op nummer 1, want deze keer was ik er samen met mijn dochter! En zij begreep precies wat mij zo aanspreekt in de streek, waarom ik er zo graag zou willen wonen, waarom het voelt als thuis komen (tja, we hebben nu eenmaal in bijna alles dezelfde smaak en hetzelfde idee). Wat hebben we genoten die 2 weken, ze vlogen voorbij, maar elke minuut hebben we in ons opgezogen.

En ja, allebei zouden we het leuk vinden om daar te wonen. Zal het er ooit van komen? Geen idee, we sluiten niets uit. Dromen daarvan is natuurlijk altijd leuk, of het er nu ooit van komt of niet.

De foto's die ik bij dit verhaaltje plaats, heb ik allemaal genomen tijdens onze vakantie samen daar, zo'n anderhalf jaar geleden. Zo maar random wat aangeklikt, een paar van de vele, vele foto's die ik daar nam, en die een dankbare herinnering vormen aan die geweldig mooie vakantie.