Kasha vest

 Bijna, het vest voor Sanne is bijna klaar! 

De mouwen en panden zijn af en aan elkaar gezet, nu alleen nog het kraagje breien en eraan zetten, en dan is het vest eindelijk klaar om te worden gedragen!

Ik heb helaas geen plezier gehad aan het breien van dit vest. Het is een patroon uit de 40-er jaren. Sanne kocht een boek met uitsluitend patronen uit die tijd, en die zien er echt heel erg leuk uit. Ze koos dit vest, het heet Kasha, en heeft eigenlijk korte mouwen. Ik heb dus zelf de lange mouwen erbij verzonnen.

Het patroon is heel apart, op de foto's hierboven zie je dat het een soort salmiak is die je breit, maar de tekening is helemaal recht! Heel vreemd hoe het is getekend. Bij voorbeeld, je breit 5 naalden met 5 steken recht, op de tekening staan trappetjes, alsof die steken steeds een steek verschuiven naar links of rechts. Heel lastig te lezen, vond ik. 

Maar goed, het is in elkaar genaaid en het past gelukkig geweldig goed! Al dat werk niet voor niets gedaan 😀.

Ik ben nu nog het kraagje aan het breien, dat moet er dan aan worden genaaid, maar ik ben heel benieuwd of ik ga uitkomen met het garen dat ik nog heb:

Eventueel kan ik het proeflapje nog uithalen, en anders toch maar een nieuwe bol garen bestellen. We zullen wel zien. De kleur van het vest is zoals de te zien op deze foto, van het restje garen. De foto's bovenaan maakte ik begin van deze middag, en de kleur lijkt veel geler/lichter doordat het zonnetje zo haar best deed 🌞.

Ik ga nog even lekker aan het kraagje breien, en hoop dat ik dat vandaag eraan genaaid krijg. Dan is dit project echt klaar, fijn!!

Fijne Paasdagen allemaal!

EDIT: nog net voordat het ging schemeren was het vest klaar (op de knoopjes na) en heb ik het nog even op de foto kunnen zetten:

Ik heb het proeflapje moeten uithalen omdat ik anders te weinig garen had.

Uiteindelijk nog 4 gram overgehouden!

Love in a mist sweater

Eindelijk, mijn eerste trui van dit jaar is af!

Het is Love in a mist, een patroon van Elenor Mortensen. 
Ik gebruikte voor deze trui Jamieson & Smith 2ply Jumper Weight garen.
Dit zijn de kleurtjes die ik voor deze trui gebruikte:

De bovenste is kleurnummer 101 Rose en de onderste nummer 1284 Mix. 
Op deze foto's zie je de kleuren zoals ze werkelijk zijn. 

Toen ik gisterenmiddag na mijn werk de trui nog even op de foto zette, werd het al wat schemerig. Daardoor komen de kleuren van de trui niet helemaal goed over, het roze lijkt wel baby-roze!

Wat is dit een heerlijk patroon om te breien!! Heel duidelijk geschreven, het vliegt echt van je naalden (nou ja, als je handen willen meewerken wel).
Dit patroon ga ik zeer zeker vaker breien. Als je kijkt op de project pagina van dit patroon op Ravelry hier, dan zie wat andere kleurencombinaties doen met dit patroon. Het lijkt mij bijvoorbeeld ook erg mooi met een effen garen en een langzaam verlopend garen samen.
Het maakt al een enorm verschil of je een donkere kleur garen kiest voor de hoofdkleur en een lichte voor de bijkleur, of net andersom.

Een close-up van het motief dat je breit. 

Het garen kocht ik vorig jaar mei. Ik had al vaak over dit garen gehoord en gelezen, en toen ik een aanbieding tegenkwam van een Nederlandse wolwinkel, besloot ik om te gaan bestellen en het garen eens uit te proberen.
Ik kon maar niet kiezen welke kleurtjes ik wilde bestellen. Uiteindelijk bestelde ik maar liefst 52 bollen!! Ik had nog geen patronen in gedachten, maar goed, ik houd nu eenmaal van het breien met meerdere kleuren, en de roze en paarse kleurtjes die ik uitzocht konden allemaal met elkaar worden gecombineerd, dus dat zou wel goed komen.

Dit is de tweede trui die ik met deze bollen heb gebreid en ik heb in totaal nog 21 bollen liggen. Bij de eerste trui heb ik 14,5 bol gebruikt, bij deze dus 16,5 bol (ik weet zo uit mijn hoofd even niet met hoeveel bolletjes van elke kleur ik van start ging, vandaar even deze rekensom 😀).
Van het lichtroze heb ik nog 2,5 bol maar dit is het hele kleine beetje dat nog over is van de mix:

Zo weinig dat mijn keukenweegschaal niet eens naar 1 gram verspringt als ik het erop leg.

Het zijn overigens 25 grams bolletjes, en ik betaalde € 2,50 per bol, dus in totaal € 130,00! Een boel geld, maar ik ben in de bevoorrechte positie dat ik mijzelf dat cadeau kan doen. En ik heb inmiddels geleerd om dat dan zo af en toe ook eens te doen.
Breien is mijn hobby, mijn geestelijke en lichamelijke ontspanning, en ik draag dagelijks mijn met de hand gebreide sokken en truien. Een goede kwaliteit garen geeft zoveel plezier, zowel bij het breien als bij het dragen. Bovendien blijft het breiwerk veel langer mooi.
Ik heb veel gebreid met Drops garens. De patronen van Garnstudio gebruik ik allang niet meer, omdat ik daar in het verleden slechte ervaringen mee had. De Drops Fabel vind ik nog altijd een fijne sokkenwol, en de sokken die ik daarmee breide, gaan lang mee. Maar de truien die ik de afgelopen jaren breide met Drops Nord, Flora en Nepal zijn allemaal erg snel gaan pillen, en het mooi was er al snel vanaf. Dat vind ik dan toch wel erg jammer.
Ik heb nog flink wat bollen Drops Flora in voorraad, doordat ik een paar keer de hoeveelheid garen kocht die ik volgens het patroon nodig had, en er dan veel minder garen voor die trui nodig bleek te zijn. Natuurlijk ga ik dat garen nog wel eens gebruiken, maar ik ga zeker op zoek naar andere garens.

Inmiddels is er alweer een bestelling onderweg!! Ik kwam garen tekort voor een vest waaraan ik bezig was, en na een flinke zoektocht heb ik nu eindelijk een online winkel gevonden die dat garen nog op voorraad heeft. Tja, mooi moment om dan gelijk wat ander, voor mij onbekend, garen mee te bestellen.
Daarbij had ik al wel een patroon in gedachten, dus ik verwacht/hoop dat ik niet veel zal gaan overhouden.
Maar eerst ga ik wat projecten afmaken:
Het vest voor Sanne, waar nu eindelijk schot in komt.
Het vest voor mijzelf dat wacht op nieuwe bollen.
De tweede sok voor een testknit (daarvoor hoefde alleen de 1e sok af te zijn, en de 2e is ergens halverwege blijven liggen)
Een paar sokken dat ik opzette, omdat ik laatst een gemakkelijke breitje voor tijdens een lange treinreis wilde hebben.

En dan ga ik eens plannetjes maken voor lente/zomer projecten. Leuk, leuk, leuk!!

het is voorjaar!

Oh mensen, oh mensen, het is lente!! Dit afgelopen weekend is de natuur hier ontploft! Deze narcissen staan te stralen in een verwilderd stukje van de tuin.
We laten delen van de tuin zoveel mogelijk met rust. Er liggen stapeltjes (bak)stenen, hopen takken enzovoorts, die veilige schuilplekken en overwinteringsplaatsen vormen voor allerlei beestjes. 

Deze boom staat te stralen bij onze buren.

Naast die verwilderde plekjes in de tuin hebben we natuurlijk ook het insektenhotel dat ik vorig jaar maakte (wacht, in augustus 2022 alweer):

Het lijkt erop dat die goed dienst heeft gedaan, want wat zagen we al veel vlinders en kapoentjes (lieveheersbeestjes) in de tuin!

Hoe gaat het nu met mij, zullen jullie misschien willen weten. Nou, afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst gewerkt zonder alle braces en spalken. Heerlijk dat dat weer ging! Maar wat maar niet verbeterde, was mijn rechterheup. Daar heb ik al een half jaar pijn in, en die pijn nam alleen maar toe. Bij fibro blijft de pijn een aantal dagen of weken op een bepaalde plek zitten, dan zwakt het daar weer af, en heb je weer pijn op andere plaatsen. Het leek ook eigenlijk niet een spier te zijn waar die pijn in zat. Vanmorgen ben ik bij de huisarts langs geweest, en wat blijkt? Ik heb een slijmbeursontsteking in die heup! 
Tja, dat is een beetje het nadeel van fibro, alle pijn link ik automatisch aan fibro, en aangezien daar niets aan valt te doen, ga ik nooit naar een huisarts daarmee.
Maar omdat dit nu al zo lang speelde, ging ik dan toch maar eens langs. Eigenlijk achterstevoren, want ik verwachtte weer te worden weggestuurd met "tja, fibro, daar kunnen we niets tegen doen".
Ik heb een injectie gekregen in mijn heup, en moet een aantal dagen paracetamol en ibuprofen innemen. Ik ga maar mijn alarm op mijn telefoon instellen, want dat slikken van pillen ga ik beslist vergeten! Ik slik alleen pijnstillers bij hoofdpijn, tegen de pijn van fibro helpt het niet. 

In het najaar laten we al het afgevallen blad liggen in de tuin, pas in het voorjaar ruimen we op wat er dan nog ligt. Rondom de bamboe lag nog veel blad, kwestie van aanharken, en dan ziet het er heel anders uit:

 

Vaste planten die weer boven de grond komen krijgen het zo net even wat gemakkelijker. Van dit:

naar dit:

Hm, 2 nieuwe mini naaldboompjes, ik denk dat er een ijverig eekhoorntje dennenappeltjes had begraven, en ze is vergeten...

Enig idee wat je hier ziet? Compost!! Wacht, ik zoom wat uit, dan zie je het in de kruiwagen liggen:

Heerlijk om te zien wat er is gebeurd met ons eigen tuinafval. Ik maakte vorig jaar een zeef (wat latjes, stukjes kippengaas eraan vast, op maat van de kruiwagen). Die leg ik op de kruiwagen, en dan schep ik er compost uit 1 van de bakken op. De delen die nog niet goed zijn verteerd blijven op de zeef liggen, en gooi ik weer op 1 van de andere bakken om verder te verteren. De compost gaat over de (aangeharkte delen van) de tuin. Zo krijgen de planten voeding, die ze goed kunnen gebruiken nu ze uit hun winterstand komen.

De boeren Hortensia's, de Wisteria (Blauwe Regen) en de rozen werden gesnoeid. Deze roos hierboven was vorig jaar enorm gegroeid, maar hing helemaal over naar 1 kant. Nu is ' ie flink teruggesnoeid:

Ik wil kijken of ik hem wat rechter op kan zetten, want hij helt wel flink scheef. Onvoorstelbaar toch, dat deze over niet al te lange tijd weer volop zal staan te bloeien! 

Van handwerken is nog niets gekomen, dat wil ik deze week weer gaan oppakken. Maar wat ben ik blij dat de winter weer achter ons ligt. Natuurlijk kan het 's nachts nog wel vriezen, maar sneeuw en ook overdag temperaturen onder het vriespunt verwacht ik niet meer. Het zit hier nu helemaal dicht van de mist, maar ik hoop dat straks het zonnetje er doorheen prikt. Ik geniet van een vrije dag, en hoop vanmiddag toch nog even lekker buiten te kunnen zijn in de zon!

storm en sneeuw

 Dinsdag 6 februari, het stormt in Nederland. 
Mijn lijf is de vrijdag ervoor al in totale opstand gekomen. Aanvankelijk kon ik geen reden bedenken, totdat ik hoorde dat er een storm aan kwam. Okay, duidelijk, dan gaat het vanaf woensdag (of daarna) weer vooruit.

Donderdag 8 februari, het sneeuwt in Drenthe. Voordat ik van mijn werk naar huis kan rijden moet ik een flink pak sneeuw van de auto vegen.
Dit is de zesde dag op rij dat mijn lijf mij in de steek laat. Zo'n beetje van top tot teen zit ik ingepakt in braces en steunverbanden. Ik voel me net een Michelin mannetje.

Gelukkig valt onze werkkleding ruim, zodat het eigenlijk niet aan me is te zien dat ik alleen maar op de been ben door al die hulpmiddelen. Het ziet er uit als dat ik wat stram loop, zo krijg ik te horen. Maar in werkelijkheid ben ik bijvoorbeeld niet in staat om zelf mijn rug recht te houden (doordat de spieren in mijn rug verkrampen, wil mijn lichaam krom buigen, waardoor ik voorover gebogen sta).
Het verkeer rijdt langzaam, in een lang lint achter elkaar aan, het wegdek ligt weer onder een flink pak sneeuw. Onderweg naar huis voel ik dat het steeds meer pijn gaat doen om rechtop te blijven zitten. En als ik thuis ben aangekomen, en uit mijn auto wil stappen, gaat dat niet. Ik krijg mijn romp niet naar links gedraaid, en mijn rechterbeen wil ook niet meedraaien. Langzaam maar zeker, beetje bij beetje, draai ik een stukje, totdat ik eindelijk uit mijn auto kan komen. Ik strompel naar binnen, trek mijn jas en schoenen met moeite uit, en wil aan tafel gaan zitten om te gaan eten.
Nee, dat gaat niet, ik kan niet zitten. Dan maar proberen te staan, nee, wil ook niet.
Uiteindelijk kruip ik mijn bed in, en de enige houding die ik nog kan aannemen, is helemaal plat op mijn rug liggen. Ik heb een elektrische deken, die zet ik op de hoogste stand, om zo mijn spieren in mijn rug op te warmen. Die zijn namelijk één voor één in de kramp geschoten. Wat doet dit ontzettend veel pijn! 

De hele nacht breng ik zo door, plat op mijn rug liggend, deken op de hoogste stand. Ik slaap altijd op mijn zij, en zodra ik wat weg dommel, wil ik automatisch omdraaien, wat absoluut niet gaat. De pijn in mijn rechter heup maakt me misselijk. En dan ben ik weer klaar wakker.

Dit duurt al met al tot halverwege de volgende middag. Dan beginnen mijn spieren langzaam maar zeker weer uit de kramp los te komen. Aan het einde van de middag kan ik weer omhoog komen, en ik kan weer zitten. Dat lukt een paar uur, en dan merk ik dat het te lang duurt, en de rugspieren weer verkrampen. Dus ik duik mijn bed weer in, deken aan, plat op de rug liggend. Gelukkig was ik deze dag vrij van mijn werk, maar de volgende dag sta ik weer gewoon ingepland. Opnieuw als Michelin mannetje ingepakt ga ik aan het werk, net als de dagen erna. 

Nu is het vrijdag 16 februari, en gelukkig is vandaag eindelijk het leed geleden. Mooi op tijd, want vandaag is Sanne jarig! 
Wat verlang ik naar het voorjaar, geen sneeuw meer, geen storm, temperaturen in de dubbele cijfers, en liefst ook wat zon. 

Ik ben onlangs bij een arts langs geweest. Toen zat de pijn niet in mijn heup en rug maar bij mijn borstbeen. Ik ben zo gewend om bij alles wat ik voel te denken dat dit door de fibro komt, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dus om een andere oorzaak uit te sluiten toch maar eens bij de arts langs gegaan. Helaas, geen andere oorzaak, gewoon weer de fibro. En dubbel helaas, daar is nog altijd niets aan te doen.

Breien en haken heb ik de afgelopen weken niet kunnen doen, dus ik heb jullie niets te laten zien. Moet ik dit verhaaltje eigenlijk wel publiceren? Jullie komen hier voor leuke berichtjes over handwerken en tuinieren, en daar heb ik nu niets over te vertellen. Ja, ik ga het toch maar gewoon op mijn blog zetten, want ook dit is een onderdeel van mijn leven. Niet een leuk onderdeel, niet passend bij " een leuk leven". maar dit is wie ik ben: een heel positief ingesteld mens, dat soms totaal wordt tegengewerkt door haar eigen lichaam, en slechts aan het overleven is.

de tuin in

 Gisteren was een heerlijke dag om in de tuin bezig te gaan. 
Helaas staan er heel veel bramen in onze tuin, het is een utopie om te denken dat we die ooit weg krijgen. Maar zorgen dat ze niet de hele tuin in beslag nemen kan natuurlijk wel! Nu alles nog zo kaal is, kun je de lange ranken gemakkelijk zien en bereiken. Dus gisteren werd een dagje van vooral veel, heel veel bramentakken wegknippen, en zo goed als mogelijk de wortels uit de grond halen.

We kregen hulp van een vriend van Sanne. Hij woont zelf in een huis met een tuintje ter grootte van een postzegel, maar houdt wel erg van buiten bezig zijn. Dus had hij al eens gevraagd of hij bij ons eens mocht komen helpen. Natuurlijk, extra handen maken lichter werk!
Er zijn heel veel bramen weggehaald, en een groot gedeelte van de takken is inmiddels ook al in de groene kliko verdwenen. Als je het in kleine stukjes knipt sta je ervan te kijken hoeveel daar in past! We hebben compostbakken, maar alles waar een doorn aan zit, moet van mij in de kliko, omdat ik nu eenmaal niet in die doorns wil grijpen als ik bijvoorbeeld de compostbakken om schep. 

Nog altijd komen we vreemde materialen tegen in de tuin.
Het is onvoorstelbaar wat de vorige bewoners hebben gedaan: bijna overal waar je een spa in de grond steekt, stuit je op iets hards. Dat blijkt vaak een baksteen te zijn, maar we hebben ook al heel veel oud ijzer, loodrollen, een verroeste kruiwagen, een big bag zand en eentje met grind en zelfs de reserve dakpannen voor ons dak gevonden onder een dikke laag grond en beplanting. En dan heb ik het dus serieus over een halve tot een hele meter diep! Hebben ze nu op een merkwaardige manier bedacht de tuin te verhogen door er allerlei materiaal te dumpen, en daar bovenop de grond te storten en dat aan te planten? Het lijkt er wel op.
In het najaar hebben we een stuk in de tuin afgegraven, daar willen we een vijver maken, en daar kwamen we ook weer veel van dit soort puin tegen. Dus toen we gisteren klaar waren met de bramen, zijn Sanne en haar vriend aan de slag gegaan met het verder leeg halen van de grond daar, terwijl ik de Wisteria ging snoeien. Tussen ons terras en de tuin staat een pergola, en daaroverheen groeit de Wisteria (een blauwe regen). Toen wij hier kwamen wonen zat die vol met superlange uitlopers, die het dak boven ons overdekte terras overwoekerden. Die uitlopers geven geen bloemen, en de afgelopen jaren heb ik ze meermalen verwijderd. Nu wordt het effect daarvan zichtbaar: veel minder van die uitlopers, en heel veel korte takjes met de knoppen die straks de enorme bloemtrossen gaan vormen.
Het ziet er nu vreemd kaal uit (zie foto bovenaan) maar over 2-3 maanden staat dit allemaal weer prachtig in bloei.
De plant heeft wel veel kracht en de pergola heeft daaronder te lijden. Er zijn wat latjes uit elkaar geduwd. Dus binnenkort even wat nieuwe latjes ertegenaan schroeven, zodat de pergola weer stevig in elkaar zit voordat de Wisteria hem weer helemaal gaat overwoekeren.

Mijn handen jeuken om nog veel meer aan te pakken in de tuin, zo ziet de Passiflora die tegen onze schuur groeit er nu heel troosteloos uit, maar daar moet ik echt nog even mee wachten, want als er nog kou komt, zou de plant doodvriezen als ik hem nu al snoei. Haha, ik kreeg daarover een compliment van Sanne's vriend, dat ik het geduld kan opbrengen om te wachten tot het juiste moment van de plant. Tja, geduld is een schone zaak, dat geldt ook zeker bij tuinieren!

Vandaag nog flink wat snoeiafval van de Wisteria in kleine stukjes geknipt en op de compostbak gegooid, nu lekker naar binnen, kop koffie en een handwerkje erbij, lekker rustig het weekend afsluiten, er staat weer een drukke werkweek voor de deur. Maar wat is het heerlijk om weer in de tuin bezig te kunnen zijn!

gedachteloos breitje

 Zondag begon ik opnieuw aan het vest, en ik breide vanaf het boord tot aan de armsgaten. Gisterenavond wilde ik een breitje waarbij ik niet teveel hoefde na te denken, gewoon gedachteloos breien. En dat deed ik 😁😂:

Als je het zo bekijkt, ziet het er toch wel wat vreemd uit! Maar het klopt allemaal wel hoor.

Er staan 199 steken op, voor de voorpanden breide ik elk 48 steken (= 96 steken) en het achterpand wordt dus 103 steken breed. Dat verschil klopt, er komt aan de voorkant immers nog een sluiting.
Mijn stekenverhouding wijkt nogal af van het patroon, dus ik heb gewoon uitgerekend hoeveel toeren ik eerst nog in antraciet moest breien voordat ik het stukje kleurenwerk kon breien.

Waar ik geen rekening mee heb gehouden: het breiwerk is vrij zwaar, het moet een lekker dik, warm vest worden. Maar het garen rekt uit! Dus als het zo plat ligt, kloppen de maten, maar toen ik het voor me hield, werd het een stuk langer!

Simpel op te lossen, direct vanaf de armsgaten het kleurenwerk breien! 
Even nadenken of ik het uithaal en opnieuw brei, of dat ik het kleurenwerk los haal, de 20 antraciet toeren uithaal, en het dan weer aan elkaar zetten.

Ik denk er even over na, vandaag toch geen tijd voor breien, dus op z'n vroegst kan ik er morgenavond aan verder. Maar ik denk dat ik het gewoon weer uithaal, dat zal waarschijnlijk toch het mooist worden.

Haha, tegen de tijd dat dit eenvoudig te breien vest klaar is, is het voorjaar!
Nou ja, ben ik vast voorzien van een fijn warm vest voor de volgende winter 😂

voorjaarsweer

 

Vorige week zondag lag hier nog een flink pak sneeuw. Mijn rug, linker bovenbeen en bovenarm zaten helemaal vast (spieren verkrampen bij vocht en kou, dus sneeuw is verre van prettig voor mijn lijf).
Vandaag hadden we de hele dag volop zon, geen neerslag, geen bewolking, en een heerlijke temperatuur. En wat was ik daar blij mee! De spieren weer los, de pijn een stuk minder.

Ik heb vandaag heerlijk in de tuin gewerkt, het nodige snoeiwerk gedaan, en de compostbakken omgezet. De rechter helft van 1 bak (waar de planken voor zitten) zit vol met compost, die gewoon even door de zeef moet en dan in de tuin kan worden gebruikt. Het linker deel is helemaal leeg, daar kunnen we dus ons nieuwe groenafval in gaan doen, om ook dat weer tot compost om te zetten. In de rechter bak zit ook een laag compost (2 planken hoog) dus die zullen we eerst gaan gebruiken, zodat die compostbak ook weer helemaal opnieuw gevuld kan gaan worden.

Vandaag ook de eerste keer dit jaar dat ik de was buiten heb kunnen drogen. Heerlijk vind ik dat (maar sommige dingen, zoals badlakens, haal ik net niet droog van de waslijn en doe ze dan heel kort in de wasdroger zodat ze zacht aanvoelen).

We zijn vanmiddag een heerlijke wandeling gaan maken. En we waren niet de enigen die genoten van het zonnetje dat op ons scheen:

Wat zou het fijn zijn als we geen winterweer meer krijgen de komende maanden, en we langzaam maar zeker het voorjaar in gaan. Hoop doet leven...