Hè bah, ik heb mijn blog niet voor niets "een leuk leven" genoemd.
Ik wil het leven graag leuk maken, de mooie dingen zien, het kleine waarderen.
En dat lukt mij over het algemeen best goed.
Maar nu denk ik: hè bah, wat heb ik te melden? Niets op handwerkgebied, kom er gewoon niet aan toe. Ook niets gedaan in de tuin (was afgelopen week niet nodig nadat ik de week daarvoor zoveel deed). Geen wandelingen in de natuur gemaakt, alleen onze dagelijkse wandelingen gemaakt in de naaste omgeving. Die is mooi hier, langs de rand van ons dorp is volop natuur, maar deze week niets gezien wat de moeite waard was om op de foto te zetten.
Zelfs onze poes heeft geen gekkigheid uitgehaald!
Dus het enige wat ik te melden heb gaat over de misère die echtscheiding heet.
Of eigenlijk: de misère die mijn man veroorzaakt.
Maar, omdat ik zulke lieve reacties van jullie krijg (waarvoor mijn heel, heel hartelijk dank, ik waardeer het enorm dat mensen die mij niet persoonlijk kennen zo lief reageren en met mij meeleven!!!!): dan toch maar even de stand van zaken.
Mijn man heeft het eerst voor elkaar gekregen dat zijn advocaat er de brui aan gaf, en weigerde nog langer voor hem te werken. En dat mag een advocaat niet zomaar doen, die heeft een contract getekend waarin staat dat hij/zij alleen maar onder dit contract uit kan als de cliënt totaal niet meewerkt aan zijn zaak.
Voordeel voor mijn man: hij heeft daardoor het recht uitstel te vragen voor behandeling van de rechtszaak, want de nieuwe advocaat heeft natuurlijk een bepaalde tijd nodig om zich in te lezen in het dossier.
Daarmee heeft mijn man een mooie troef in handen! Als het richting rechtszaak gaat, gaat hij bij deze advocaat weg en zoekt weer een nieuwe advocaat. En dan herhaalt zich het verhaal van recht op uitstel, omdat ook die advocaat zich weer moet inlezen.
En nu heeft de makelaar, die de woning in de verkoop zou nemen, ook gezegd dat hij dit niet gaat doen, door de vervelende ervaringen die hij inmiddels met mijn man heeft opgedaan.
Ben je klaar mee! Mijn man wil helemaal niet dat de woning verkocht wordt, hij woont daar nu alleen in, samen met onze 5 honden, en dat wil hij blijven doen, het liefste tot aan zijn dood.
En nu heeft hij dus een manier gevonden om dit voor elkaar te krijgen: makelaar wegpesten.
Natuurlijk kun je je woning ook zelf verkopen, bijvoorbeeld via Jaap, maar daar heb je dan wel foto's voor nodig (en aangezien dochter en ik geen toegang meer hebben kunnen wij die niet maken). Hij zal sowieso niemand toestaan foto's te maken voor verkoop van de woning.
Bovendien, al lukt het de woning te koop te zetten, als iemand reageert en de woning wil bekijken, weigert mijn man doodleuk de toegang.
Ik zie eigenlijk nog maar 1 manier waarop ik de woning te koop kan zetten. En dat is via een kort geding. En niet eentje waarin zijn medewerking wordt geëist, want daar zal hij zich niets van aantrekken, maar ik zal moeten vragen om mijn man uit de woning te zetten en hem blijvend de toegang tot de woning af te nemen. De woning staat alleen op mijn naam, dus het is mogelijk om dit te vragen.
Echt, ik heb steeds gezegd dat ik niet wilde overgaan tot een kort geding. Dat wil je toch niet??!!!
Maar ik zou geen andere optie weten. En mijn advocaat geeft al langere tijd aan dat het tot een kort geding zal moeten komen, maar dat heb ik steeds vooruit geschoven, in de hoop dat het toch anders zou kunnen.
Dus: mocht iemand nog een andere oplossing weten, dan hoor ik graag van je!
Om toch te eindigen met iets positiefs: Ik heb er jaren over gedaan om voor mijzelf te erkennen dat er echt, echt geen andere mogelijkheid was dan een echtscheiding. Het deed mij zoveel verdriet, ik wilde mijn huwelijk koste wat kost redden, tot ik uiteindelijk inzag dat dit niet mogelijk is. En door wat ik sindsdien mee maak, ben ik nu heel zeker van mijn zaak, dit is de enig juiste weg, en verdriet om het verloren gaan van mijn huwelijk en het kwijt raken van mijn man heb ik gelukkig niet meer!
