de tuin in

 Gisteren was een heerlijke dag om in de tuin bezig te gaan. 
Helaas staan er heel veel bramen in onze tuin, het is een utopie om te denken dat we die ooit weg krijgen. Maar zorgen dat ze niet de hele tuin in beslag nemen kan natuurlijk wel! Nu alles nog zo kaal is, kun je de lange ranken gemakkelijk zien en bereiken. Dus gisteren werd een dagje van vooral veel, heel veel bramentakken wegknippen, en zo goed als mogelijk de wortels uit de grond halen.

We kregen hulp van een vriend van Sanne. Hij woont zelf in een huis met een tuintje ter grootte van een postzegel, maar houdt wel erg van buiten bezig zijn. Dus had hij al eens gevraagd of hij bij ons eens mocht komen helpen. Natuurlijk, extra handen maken lichter werk!
Er zijn heel veel bramen weggehaald, en een groot gedeelte van de takken is inmiddels ook al in de groene kliko verdwenen. Als je het in kleine stukjes knipt sta je ervan te kijken hoeveel daar in past! We hebben compostbakken, maar alles waar een doorn aan zit, moet van mij in de kliko, omdat ik nu eenmaal niet in die doorns wil grijpen als ik bijvoorbeeld de compostbakken om schep. 

Nog altijd komen we vreemde materialen tegen in de tuin.
Het is onvoorstelbaar wat de vorige bewoners hebben gedaan: bijna overal waar je een spa in de grond steekt, stuit je op iets hards. Dat blijkt vaak een baksteen te zijn, maar we hebben ook al heel veel oud ijzer, loodrollen, een verroeste kruiwagen, een big bag zand en eentje met grind en zelfs de reserve dakpannen voor ons dak gevonden onder een dikke laag grond en beplanting. En dan heb ik het dus serieus over een halve tot een hele meter diep! Hebben ze nu op een merkwaardige manier bedacht de tuin te verhogen door er allerlei materiaal te dumpen, en daar bovenop de grond te storten en dat aan te planten? Het lijkt er wel op.
In het najaar hebben we een stuk in de tuin afgegraven, daar willen we een vijver maken, en daar kwamen we ook weer veel van dit soort puin tegen. Dus toen we gisteren klaar waren met de bramen, zijn Sanne en haar vriend aan de slag gegaan met het verder leeg halen van de grond daar, terwijl ik de Wisteria ging snoeien. Tussen ons terras en de tuin staat een pergola, en daaroverheen groeit de Wisteria (een blauwe regen). Toen wij hier kwamen wonen zat die vol met superlange uitlopers, die het dak boven ons overdekte terras overwoekerden. Die uitlopers geven geen bloemen, en de afgelopen jaren heb ik ze meermalen verwijderd. Nu wordt het effect daarvan zichtbaar: veel minder van die uitlopers, en heel veel korte takjes met de knoppen die straks de enorme bloemtrossen gaan vormen.
Het ziet er nu vreemd kaal uit (zie foto bovenaan) maar over 2-3 maanden staat dit allemaal weer prachtig in bloei.
De plant heeft wel veel kracht en de pergola heeft daaronder te lijden. Er zijn wat latjes uit elkaar geduwd. Dus binnenkort even wat nieuwe latjes ertegenaan schroeven, zodat de pergola weer stevig in elkaar zit voordat de Wisteria hem weer helemaal gaat overwoekeren.

Mijn handen jeuken om nog veel meer aan te pakken in de tuin, zo ziet de Passiflora die tegen onze schuur groeit er nu heel troosteloos uit, maar daar moet ik echt nog even mee wachten, want als er nog kou komt, zou de plant doodvriezen als ik hem nu al snoei. Haha, ik kreeg daarover een compliment van Sanne's vriend, dat ik het geduld kan opbrengen om te wachten tot het juiste moment van de plant. Tja, geduld is een schone zaak, dat geldt ook zeker bij tuinieren!

Vandaag nog flink wat snoeiafval van de Wisteria in kleine stukjes geknipt en op de compostbak gegooid, nu lekker naar binnen, kop koffie en een handwerkje erbij, lekker rustig het weekend afsluiten, er staat weer een drukke werkweek voor de deur. Maar wat is het heerlijk om weer in de tuin bezig te kunnen zijn!