storm en sneeuw

 Dinsdag 6 februari, het stormt in Nederland. 
Mijn lijf is de vrijdag ervoor al in totale opstand gekomen. Aanvankelijk kon ik geen reden bedenken, totdat ik hoorde dat er een storm aan kwam. Okay, duidelijk, dan gaat het vanaf woensdag (of daarna) weer vooruit.

Donderdag 8 februari, het sneeuwt in Drenthe. Voordat ik van mijn werk naar huis kan rijden moet ik een flink pak sneeuw van de auto vegen.
Dit is de zesde dag op rij dat mijn lijf mij in de steek laat. Zo'n beetje van top tot teen zit ik ingepakt in braces en steunverbanden. Ik voel me net een Michelin mannetje.

Gelukkig valt onze werkkleding ruim, zodat het eigenlijk niet aan me is te zien dat ik alleen maar op de been ben door al die hulpmiddelen. Het ziet er uit als dat ik wat stram loop, zo krijg ik te horen. Maar in werkelijkheid ben ik bijvoorbeeld niet in staat om zelf mijn rug recht te houden (doordat de spieren in mijn rug verkrampen, wil mijn lichaam krom buigen, waardoor ik voorover gebogen sta).
Het verkeer rijdt langzaam, in een lang lint achter elkaar aan, het wegdek ligt weer onder een flink pak sneeuw. Onderweg naar huis voel ik dat het steeds meer pijn gaat doen om rechtop te blijven zitten. En als ik thuis ben aangekomen, en uit mijn auto wil stappen, gaat dat niet. Ik krijg mijn romp niet naar links gedraaid, en mijn rechterbeen wil ook niet meedraaien. Langzaam maar zeker, beetje bij beetje, draai ik een stukje, totdat ik eindelijk uit mijn auto kan komen. Ik strompel naar binnen, trek mijn jas en schoenen met moeite uit, en wil aan tafel gaan zitten om te gaan eten.
Nee, dat gaat niet, ik kan niet zitten. Dan maar proberen te staan, nee, wil ook niet.
Uiteindelijk kruip ik mijn bed in, en de enige houding die ik nog kan aannemen, is helemaal plat op mijn rug liggen. Ik heb een elektrische deken, die zet ik op de hoogste stand, om zo mijn spieren in mijn rug op te warmen. Die zijn namelijk één voor één in de kramp geschoten. Wat doet dit ontzettend veel pijn! 

De hele nacht breng ik zo door, plat op mijn rug liggend, deken op de hoogste stand. Ik slaap altijd op mijn zij, en zodra ik wat weg dommel, wil ik automatisch omdraaien, wat absoluut niet gaat. De pijn in mijn rechter heup maakt me misselijk. En dan ben ik weer klaar wakker.

Dit duurt al met al tot halverwege de volgende middag. Dan beginnen mijn spieren langzaam maar zeker weer uit de kramp los te komen. Aan het einde van de middag kan ik weer omhoog komen, en ik kan weer zitten. Dat lukt een paar uur, en dan merk ik dat het te lang duurt, en de rugspieren weer verkrampen. Dus ik duik mijn bed weer in, deken aan, plat op de rug liggend. Gelukkig was ik deze dag vrij van mijn werk, maar de volgende dag sta ik weer gewoon ingepland. Opnieuw als Michelin mannetje ingepakt ga ik aan het werk, net als de dagen erna. 

Nu is het vrijdag 16 februari, en gelukkig is vandaag eindelijk het leed geleden. Mooi op tijd, want vandaag is Sanne jarig! 
Wat verlang ik naar het voorjaar, geen sneeuw meer, geen storm, temperaturen in de dubbele cijfers, en liefst ook wat zon. 

Ik ben onlangs bij een arts langs geweest. Toen zat de pijn niet in mijn heup en rug maar bij mijn borstbeen. Ik ben zo gewend om bij alles wat ik voel te denken dat dit door de fibro komt, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dus om een andere oorzaak uit te sluiten toch maar eens bij de arts langs gegaan. Helaas, geen andere oorzaak, gewoon weer de fibro. En dubbel helaas, daar is nog altijd niets aan te doen.

Breien en haken heb ik de afgelopen weken niet kunnen doen, dus ik heb jullie niets te laten zien. Moet ik dit verhaaltje eigenlijk wel publiceren? Jullie komen hier voor leuke berichtjes over handwerken en tuinieren, en daar heb ik nu niets over te vertellen. Ja, ik ga het toch maar gewoon op mijn blog zetten, want ook dit is een onderdeel van mijn leven. Niet een leuk onderdeel, niet passend bij " een leuk leven". maar dit is wie ik ben: een heel positief ingesteld mens, dat soms totaal wordt tegengewerkt door haar eigen lichaam, en slechts aan het overleven is.