storm en sneeuw

 Dinsdag 6 februari, het stormt in Nederland. 
Mijn lijf is de vrijdag ervoor al in totale opstand gekomen. Aanvankelijk kon ik geen reden bedenken, totdat ik hoorde dat er een storm aan kwam. Okay, duidelijk, dan gaat het vanaf woensdag (of daarna) weer vooruit.

Donderdag 8 februari, het sneeuwt in Drenthe. Voordat ik van mijn werk naar huis kan rijden moet ik een flink pak sneeuw van de auto vegen.
Dit is de zesde dag op rij dat mijn lijf mij in de steek laat. Zo'n beetje van top tot teen zit ik ingepakt in braces en steunverbanden. Ik voel me net een Michelin mannetje.

Gelukkig valt onze werkkleding ruim, zodat het eigenlijk niet aan me is te zien dat ik alleen maar op de been ben door al die hulpmiddelen. Het ziet er uit als dat ik wat stram loop, zo krijg ik te horen. Maar in werkelijkheid ben ik bijvoorbeeld niet in staat om zelf mijn rug recht te houden (doordat de spieren in mijn rug verkrampen, wil mijn lichaam krom buigen, waardoor ik voorover gebogen sta).
Het verkeer rijdt langzaam, in een lang lint achter elkaar aan, het wegdek ligt weer onder een flink pak sneeuw. Onderweg naar huis voel ik dat het steeds meer pijn gaat doen om rechtop te blijven zitten. En als ik thuis ben aangekomen, en uit mijn auto wil stappen, gaat dat niet. Ik krijg mijn romp niet naar links gedraaid, en mijn rechterbeen wil ook niet meedraaien. Langzaam maar zeker, beetje bij beetje, draai ik een stukje, totdat ik eindelijk uit mijn auto kan komen. Ik strompel naar binnen, trek mijn jas en schoenen met moeite uit, en wil aan tafel gaan zitten om te gaan eten.
Nee, dat gaat niet, ik kan niet zitten. Dan maar proberen te staan, nee, wil ook niet.
Uiteindelijk kruip ik mijn bed in, en de enige houding die ik nog kan aannemen, is helemaal plat op mijn rug liggen. Ik heb een elektrische deken, die zet ik op de hoogste stand, om zo mijn spieren in mijn rug op te warmen. Die zijn namelijk één voor één in de kramp geschoten. Wat doet dit ontzettend veel pijn! 

De hele nacht breng ik zo door, plat op mijn rug liggend, deken op de hoogste stand. Ik slaap altijd op mijn zij, en zodra ik wat weg dommel, wil ik automatisch omdraaien, wat absoluut niet gaat. De pijn in mijn rechter heup maakt me misselijk. En dan ben ik weer klaar wakker.

Dit duurt al met al tot halverwege de volgende middag. Dan beginnen mijn spieren langzaam maar zeker weer uit de kramp los te komen. Aan het einde van de middag kan ik weer omhoog komen, en ik kan weer zitten. Dat lukt een paar uur, en dan merk ik dat het te lang duurt, en de rugspieren weer verkrampen. Dus ik duik mijn bed weer in, deken aan, plat op de rug liggend. Gelukkig was ik deze dag vrij van mijn werk, maar de volgende dag sta ik weer gewoon ingepland. Opnieuw als Michelin mannetje ingepakt ga ik aan het werk, net als de dagen erna. 

Nu is het vrijdag 16 februari, en gelukkig is vandaag eindelijk het leed geleden. Mooi op tijd, want vandaag is Sanne jarig! 
Wat verlang ik naar het voorjaar, geen sneeuw meer, geen storm, temperaturen in de dubbele cijfers, en liefst ook wat zon. 

Ik ben onlangs bij een arts langs geweest. Toen zat de pijn niet in mijn heup en rug maar bij mijn borstbeen. Ik ben zo gewend om bij alles wat ik voel te denken dat dit door de fibro komt, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dus om een andere oorzaak uit te sluiten toch maar eens bij de arts langs gegaan. Helaas, geen andere oorzaak, gewoon weer de fibro. En dubbel helaas, daar is nog altijd niets aan te doen.

Breien en haken heb ik de afgelopen weken niet kunnen doen, dus ik heb jullie niets te laten zien. Moet ik dit verhaaltje eigenlijk wel publiceren? Jullie komen hier voor leuke berichtjes over handwerken en tuinieren, en daar heb ik nu niets over te vertellen. Ja, ik ga het toch maar gewoon op mijn blog zetten, want ook dit is een onderdeel van mijn leven. Niet een leuk onderdeel, niet passend bij " een leuk leven". maar dit is wie ik ben: een heel positief ingesteld mens, dat soms totaal wordt tegengewerkt door haar eigen lichaam, en slechts aan het overleven is.

de tuin in

 Gisteren was een heerlijke dag om in de tuin bezig te gaan. 
Helaas staan er heel veel bramen in onze tuin, het is een utopie om te denken dat we die ooit weg krijgen. Maar zorgen dat ze niet de hele tuin in beslag nemen kan natuurlijk wel! Nu alles nog zo kaal is, kun je de lange ranken gemakkelijk zien en bereiken. Dus gisteren werd een dagje van vooral veel, heel veel bramentakken wegknippen, en zo goed als mogelijk de wortels uit de grond halen.

We kregen hulp van een vriend van Sanne. Hij woont zelf in een huis met een tuintje ter grootte van een postzegel, maar houdt wel erg van buiten bezig zijn. Dus had hij al eens gevraagd of hij bij ons eens mocht komen helpen. Natuurlijk, extra handen maken lichter werk!
Er zijn heel veel bramen weggehaald, en een groot gedeelte van de takken is inmiddels ook al in de groene kliko verdwenen. Als je het in kleine stukjes knipt sta je ervan te kijken hoeveel daar in past! We hebben compostbakken, maar alles waar een doorn aan zit, moet van mij in de kliko, omdat ik nu eenmaal niet in die doorns wil grijpen als ik bijvoorbeeld de compostbakken om schep. 

Nog altijd komen we vreemde materialen tegen in de tuin.
Het is onvoorstelbaar wat de vorige bewoners hebben gedaan: bijna overal waar je een spa in de grond steekt, stuit je op iets hards. Dat blijkt vaak een baksteen te zijn, maar we hebben ook al heel veel oud ijzer, loodrollen, een verroeste kruiwagen, een big bag zand en eentje met grind en zelfs de reserve dakpannen voor ons dak gevonden onder een dikke laag grond en beplanting. En dan heb ik het dus serieus over een halve tot een hele meter diep! Hebben ze nu op een merkwaardige manier bedacht de tuin te verhogen door er allerlei materiaal te dumpen, en daar bovenop de grond te storten en dat aan te planten? Het lijkt er wel op.
In het najaar hebben we een stuk in de tuin afgegraven, daar willen we een vijver maken, en daar kwamen we ook weer veel van dit soort puin tegen. Dus toen we gisteren klaar waren met de bramen, zijn Sanne en haar vriend aan de slag gegaan met het verder leeg halen van de grond daar, terwijl ik de Wisteria ging snoeien. Tussen ons terras en de tuin staat een pergola, en daaroverheen groeit de Wisteria (een blauwe regen). Toen wij hier kwamen wonen zat die vol met superlange uitlopers, die het dak boven ons overdekte terras overwoekerden. Die uitlopers geven geen bloemen, en de afgelopen jaren heb ik ze meermalen verwijderd. Nu wordt het effect daarvan zichtbaar: veel minder van die uitlopers, en heel veel korte takjes met de knoppen die straks de enorme bloemtrossen gaan vormen.
Het ziet er nu vreemd kaal uit (zie foto bovenaan) maar over 2-3 maanden staat dit allemaal weer prachtig in bloei.
De plant heeft wel veel kracht en de pergola heeft daaronder te lijden. Er zijn wat latjes uit elkaar geduwd. Dus binnenkort even wat nieuwe latjes ertegenaan schroeven, zodat de pergola weer stevig in elkaar zit voordat de Wisteria hem weer helemaal gaat overwoekeren.

Mijn handen jeuken om nog veel meer aan te pakken in de tuin, zo ziet de Passiflora die tegen onze schuur groeit er nu heel troosteloos uit, maar daar moet ik echt nog even mee wachten, want als er nog kou komt, zou de plant doodvriezen als ik hem nu al snoei. Haha, ik kreeg daarover een compliment van Sanne's vriend, dat ik het geduld kan opbrengen om te wachten tot het juiste moment van de plant. Tja, geduld is een schone zaak, dat geldt ook zeker bij tuinieren!

Vandaag nog flink wat snoeiafval van de Wisteria in kleine stukjes geknipt en op de compostbak gegooid, nu lekker naar binnen, kop koffie en een handwerkje erbij, lekker rustig het weekend afsluiten, er staat weer een drukke werkweek voor de deur. Maar wat is het heerlijk om weer in de tuin bezig te kunnen zijn!

gedachteloos breitje

 Zondag begon ik opnieuw aan het vest, en ik breide vanaf het boord tot aan de armsgaten. Gisterenavond wilde ik een breitje waarbij ik niet teveel hoefde na te denken, gewoon gedachteloos breien. En dat deed ik 😁😂:

Als je het zo bekijkt, ziet het er toch wel wat vreemd uit! Maar het klopt allemaal wel hoor.

Er staan 199 steken op, voor de voorpanden breide ik elk 48 steken (= 96 steken) en het achterpand wordt dus 103 steken breed. Dat verschil klopt, er komt aan de voorkant immers nog een sluiting.
Mijn stekenverhouding wijkt nogal af van het patroon, dus ik heb gewoon uitgerekend hoeveel toeren ik eerst nog in antraciet moest breien voordat ik het stukje kleurenwerk kon breien.

Waar ik geen rekening mee heb gehouden: het breiwerk is vrij zwaar, het moet een lekker dik, warm vest worden. Maar het garen rekt uit! Dus als het zo plat ligt, kloppen de maten, maar toen ik het voor me hield, werd het een stuk langer!

Simpel op te lossen, direct vanaf de armsgaten het kleurenwerk breien! 
Even nadenken of ik het uithaal en opnieuw brei, of dat ik het kleurenwerk los haal, de 20 antraciet toeren uithaal, en het dan weer aan elkaar zetten.

Ik denk er even over na, vandaag toch geen tijd voor breien, dus op z'n vroegst kan ik er morgenavond aan verder. Maar ik denk dat ik het gewoon weer uithaal, dat zal waarschijnlijk toch het mooist worden.

Haha, tegen de tijd dat dit eenvoudig te breien vest klaar is, is het voorjaar!
Nou ja, ben ik vast voorzien van een fijn warm vest voor de volgende winter 😂

voorjaarsweer

 

Vorige week zondag lag hier nog een flink pak sneeuw. Mijn rug, linker bovenbeen en bovenarm zaten helemaal vast (spieren verkrampen bij vocht en kou, dus sneeuw is verre van prettig voor mijn lijf).
Vandaag hadden we de hele dag volop zon, geen neerslag, geen bewolking, en een heerlijke temperatuur. En wat was ik daar blij mee! De spieren weer los, de pijn een stuk minder.

Ik heb vandaag heerlijk in de tuin gewerkt, het nodige snoeiwerk gedaan, en de compostbakken omgezet. De rechter helft van 1 bak (waar de planken voor zitten) zit vol met compost, die gewoon even door de zeef moet en dan in de tuin kan worden gebruikt. Het linker deel is helemaal leeg, daar kunnen we dus ons nieuwe groenafval in gaan doen, om ook dat weer tot compost om te zetten. In de rechter bak zit ook een laag compost (2 planken hoog) dus die zullen we eerst gaan gebruiken, zodat die compostbak ook weer helemaal opnieuw gevuld kan gaan worden.

Vandaag ook de eerste keer dit jaar dat ik de was buiten heb kunnen drogen. Heerlijk vind ik dat (maar sommige dingen, zoals badlakens, haal ik net niet droog van de waslijn en doe ze dan heel kort in de wasdroger zodat ze zacht aanvoelen).

We zijn vanmiddag een heerlijke wandeling gaan maken. En we waren niet de enigen die genoten van het zonnetje dat op ons scheen:

Wat zou het fijn zijn als we geen winterweer meer krijgen de komende maanden, en we langzaam maar zeker het voorjaar in gaan. Hoop doet leven...

uithalen en opnieuw beginnen

Vorig jaar breide ik mijn eerste testknit ooit, en ik maakte daarbij ook mijn eerste steek ooit. Alleen voor de mouwen en nek, want het werd een trui.

Dat ging prima, en toen dezelfde ontwerpster een nieuwe testknit had, deze keer voor een vest, besloot ik opnieuw mee te doen. Maar bij de steeks ging het niet goed. Dat kun je hier   teruglezen.
Het breiwerk bleef dus maar liggen. Afgelopen zondag legde ik het buiten in de sneeuw, zette het op de foto, en pakte de naaimachine. Ik ging nu toch echt die steek in het midden eerst verankeren met de naaimachine. Maar ai, zulk dik garen, ik zag dat niet goed gaan. Dan maar met de hand. En dan de schaar erin..... 

Terwijl ik moed verzamelde, breide ik de mouwen er aan. Die waren 's avonds bijna af..... en ik ging naar bed. Het bleek weer een nacht zonder slaap te worden, en om 2 uur 's nachts besloot ik het vest uit te gaan halen. Nog snel even de bovenstaande foto's bij kunstlicht gemaakt, ik vind het echt een mooi vest, maar die steek, ik zag het echt niet zitten!

Het onderste stukje had ik nog even gehouden, zou ik dat stukje dan wel durven steek-en, als een soort oefening? Maar nee, ik besloot het helemaal uit te halen, en ik brei het vest opnieuw, maar dan zonder steeks!

Het patroon is van boord naar nek gebreid, en dat ga ik ook doen, tot aan de armsgaten als 1 lap, dan voor de arsmgaten een aantal steken op een restdraadje zetten, en het rugpand en de beide voorpanden apart breien. Dat betekent dat ik voor het eerst in lange tijd weer eens flink wat averechte steekjes ga breien!

Doen jullie dat ook? Als iets niet bevalt, om welke reden dan ook, het uithalen? Ook als het al bijna af is? Zelf heb ik daar geen enkel probleem mee, het heeft geen zin om iets in de kast te leggen zonder het te dragen!

Zo heb ik ook een trui die ik nog niet zo lang geleden breide. De pasvorm leek aanvankelijk goed, maar tijdens het dragen merk ik dat de mouwen bij mijn bovenarmen toch best wat wijder zouden mogen (tja, als je in een bouwmarkt werkt bouw je wel spieren op 😁). Ik heb nog best veel garen over, dus ik de mouwen uithalen en nieuwe breien. 

Het gaat om deze:

En zo zien jullie het, ik verveel me nooit! Nu de sneeuw eindelijk gesmolten is, hoop ik dat we langzaam maar zeker richting voorjaar gaan, het kriebelt alweer om in de tuin aan de slag te gaan. Dit weekend maar eens even zien hoe die er bij ligt, want de afgelopen weken zagen we alleen maar sneeuw!

Er werd geen sneeuw verwacht...

 GGRR, ik voelde het gisteren al, er kwam heus nog veel meer sneeuw aan! Volgens de weersverwachting zou het bij ons droog blijven vannacht, maar dat was niet zo.
Ik opende vanmorgen een gordijn, en zag dit:

De sneeuw op dit heggetje was gisteren helemaal weggesmolten, maar nu ligt er weer een nieuwe laag op. Van het grasveld erachter is niets te zien, en er reed hier net een sneeuwschuiver voorbij om de weg weer wat begaanbaar te maken. 

Op het nieuws lees ik dat er vooral in het midden van het land problemen op de weg zijn en dat was gisteren zo in Limburg. Vraag ik me toch af hoeveel sneeuw daar dan wel moet zijn gevallen!

Vannacht nog wel een verschijnsel meegekregen wat niet zo vaak gebeurt: onweer terwijl het sneeuwt! 

Nog even doorbijten, na het weekend is de vorst voorbij, en alles wat dan uit de lucht gaat vallen is regen. Aan het einde van de maand worden dan weer lagere temperaturen verwacht, maar ach, als een weersverwachting voor de komende 24 uur al zo vaak niet blijkt te kloppen, ga ik me nog maar niet druk maken over mogelijke kou over 2 weken.

Voor iedereen die wel plezier beleeft aan de sneeuw: veel sneeuwpret gewenst dit weekend!

Duurt de winter nog lang?

Wat is er deze winter al vaak sneeuw gevallen, en elke keer ook zo'n flink pak!
Volgens de weersverwachtingen zouden we het vandaag droog en zonnig houden, en de dag begon inderdaad heel zonnig! Maar inmiddels trekken er alweer sneeuwbuien over, en is de wereld om me heen weer helemaal wit.

Mijn vaste lezers weten het wel, ik houd van warmte, temperaturen boven 25 graden, omdat mijn spieren dan ontspannen en minder pijn doen. Helaas, wat dat betreft woon ik in het verkeerde land 😀.
Maar, ik ben een positief ingesteld mens, en ik geniet zeker wel van het prachtige landschap, met al die sneeuw. Ik heb hier vast wel eens verteld dat ik onderweg van en naar mijn werk vaak reetjes zie staan, echt niet alleen langs de bosrand, ook midden in weilanden en in de berm langs de weg! Maar nu alles wit is, valt op hoeveel het er eigenlijk zijn! Ik zie ze nu opeens staan op plekken waar ze waarschijnlijk anders ook wel grazen, maar waar ze door hun schutkleur dan helemaal opgaan in het landschap. 
Het kan ook wel zijn dat ze nu meer moeten zoeken naar eten, maar aangezien ze altijd ook "gewoon" in de bermen van een N-weg lopen, denk ik niet dat dat de reden is dat ik ze nu vaker zie.

Vandaag hoef ik er gelukkig niet meer uit. Ik heb een vrije dag, ben vanmorgen al op halfjaarlijkse controle geweest bij de mondhygieniste en tandarts en heb gelijk boodschappen gehaald. Buiten valt er niets te doen (de tuin ligt verstopt onder een pak sneeuw, en ramen lappen en auto wassen doe ik maar even niet, het vriest hier midden op de dag nog 3 graden!). Ik ga eerst maar eens even binnen wat huishoudelijke werkjes en wat kleine klusjes doen, en dan denk ik dat ik het er ook maar even van neem en vanmiddag de testsok af brei. Ik ben opnieuw begonnen, want ik kwam wel wat probleempjes tegen. Daar is het ook een testknit voor, om eventuele missers in een patroon te ontdekken.
Het grootste probleem is dat de maatvoering totaal niet klopt! Het patroon is vanaf maat 34, dus ook voor ons geschikt, maar toen ik de eerste voet en hiel had gebreid volgens de maten in het patroon, kwam er een sok uit maat 38-39!
Ik breide met naald 2,5 en de stekenverhouding klopte, maar ik brei nu de tweede met naald 2, en heb opgemeten na hoeveel centimeter ik met de gusset moet beginnen om de juiste maat te krijgen. Ik geef deze informatie door aan de ontwerpster, die zo het patroon nog kan aanpassen, voordat ze het te koop aanbiedt.
Wacht, ik zet beide even op de foto:

Een heel stuk korter!

Qua kleur passen ze wel heel mooi bij onze nieuwe eetkamerstoelen! 

Nou, eerst maar eens even aan de slag, en ik hoop eigenlijk dat het straks stopt met sneeuwen, dan kan ik nog lekker een rondje wandelen. Fijne dag allemaal!