De operatie is achter de rug

 Heel hartelijk dank voor alle goede wensen die ik van jullie mocht ontvangen, voor de kaarsjes die brandden, de gebeden die werden gedaan.

Ontzettend lief van iedereen!

Vorige week dinsdag, de dag van de operatie. 
Vol goede moed ging ik het ziekenhuis in, eindelijk kwam er een einde aan het lange wachten, eindelijk zou de opbouwfase gaan beginnen. Zou ik kunnen gaan werken aan mijn herstel, revalideren en weer vooruit.

De operatie is zonder problemen verlopen. Of het ook de klachten volledig oplost moet blijken in de komende 6-8 weken. Okay, dat was nieuws voor mij, ik verwachtte dat dat direct na de operatie bekend zou zijn.
De zenuwen zitten nu niet meer bekneld, maar springen niet direct naar hun juiste vorm en plaats, dat kan tot zo'n 2 maanden duren, vandaar dat de chirurg pas dan de uitspraak wil doen over succes. Nou, ik heb overal gevoel, geen uitval, dus ik ga ervan uit dat daar geen verrassingen meer komen.

De fysiotherapeut zou 's middags langskomen, met mij oefenen hoe ik in en uit bed kom, en (trappen) lopen. En die zou me oefeningen geven die ik thuis kan doen. Uiteindelijk is ze pas de volgende ochtend langsgekomen. Ach nou ja, 1 dag vertraging in de start van de revalidatie, daar zit ik niet mee. Nu achteraf begrijp ik waarom er niet echt haast bij haar bezoek was.

Ze controleerde of ik goed uit en in bed ging (verplegend personeel had me dat geleerd, met mijn rug helemaal recht "als een boomstam").
Ik mocht de zaal even af lopen. Om de hoek stond een oefentrap met 3 gewone treden, en 2 hoge treden. Die laatste komen overeen met de treden bij ons huis (dat staat een flink stuk hoger dan de weg, en je moet dus een paar treden op om bij de deur te komen). Ze liet me de kleine treetjes een keer op en af gaan, en toen moest ik weer terug naar mijn bed. Ik moest echt aandringen, uitleggen dat die andere vergelijkbaar zijn met wat ik straks thuis moest doen om mijn huis binnen te komen. Nou vooruit, één keer, maar dan moet u echt weer plat in bed hoor!

En daar komt de aap uit de mouw: ik moet tot half november voornamelijk plat liggen!!
Vooraf had ik informatie gekregen over wat ik moet en vooral wat ik niet mag (buiten wandelen, fietsen, zwemmen, sporten, autorijden is allemaal verboden). Alleen indien medisch noodzakelijk mag ik als bijrijder in een auto mee, maximaal 15 minuten. Dus vanuit het ziekenhuis naar huis, en vanuit huis naar de fysio. Gelukkig zijn beide op 6-7 minuten rijden.

De oefeningen die ze me mee gaf, zijn van een ander niveau als waar ik vooraf op rekende. Ik zal ze vertellen (allemaal uitvoeren terwijl je plat op je rug ligt):

- tenen zo ver mogelijk naar je toe trekken en van je af duwen.

- je onderrug naar beneden duwen (tegen je bed aandrukken) en weer loslaten

- je knie buigen en dat 3 tellen vasthouden voordat je je been weer strekt (uiteraard links en rechts, niet tegelijk)

Dit moet ik 5-10 keer per oefenbeurt doen, en ik moet 3x per dag oefenen.

Wauw, nou, dat schiet lekker op 😔.

Ik zeg het eerlijk, dat kwam heel hard binnen!!!
Inmiddels heb ik alle informatie die ik kreeg en die ik zelf had opgezocht nog eens doorgelezen, heb ik dat nu zo over het hoofd gezien??!!
Maar nee, er staat heel veel benoemd wat niet mag, maar "zitten" staat daar niet bij. En toch mag ik dat nu alleen bij eten en drinken ("en dan niet een 3-gangen-menu want dan zit u te lang achtereen").
De reden die ik kreeg: bij zitten komt er teveel druk op mijn onderrug te staan, wat het herstel van de zenuwen zou hinderen.
Ik moet af en toe opstaan en wat op en neer lopen in huis, maar verder moet ik plat liggen! Tot half november! 

Ik ga er verder maar niets over schrijven, jullie zullen vast wel begrijpen hoe enorm teleurgesteld ik ben. Ik ging ervan uit dat ik zou mogen zitten, natuurlijk in een stevige stoel met een rechte leuning, maar zitten!! En dat is nu nog altijd tot een minimum beperkt. 
Ik had verwacht fysio-oefeningen te doen, die me ongetwijfeld spierpijn zouden opleveren na zoveel liggen, maar die me vooruit zouden brengen, vooruit naar herstel. De oefeningen die ik nu moet doen zijn in vergelijking wel baby-stapjes hoor.

Of ik mag breien? Op dit moment voel ik zelf wel dat dat een te grote belasting zou zijn. Ik heb geleerd liggend te breien, het breiwerk laten rusten op me, zodat er niet teveel gewicht aan de naald hangt. Maar het optillen van mijn handen om te breien is nu nog te zwaar, dus dat zal ik in overleg met de fysio in een later stadium pas weer oppakken.

Gelukkig heb ik een bedtafeltje, waarvan het blad in diverse graden kan worden gezet. Zo kan ik mijn laptop bedienen en naar het beeldscherm kijken zonder mijn nek en/of rug te belasten. Hetzelfde geldt voor een boek.
En zo breng ik nu mijn dagen door: filmpjes kijken, blogjes/websites/boeken lezen.

Sanne heeft me geweldig geholpen de eerste dagen! Ze reed me van en naar het ziekenhuis, kwam op bezoek, en nam vrij om mij de eerste dagen thuis te kunnen helpen. Samen keken we naar waar ik tegenaan zou lopen als zij weer aan het werk was. Ik mag niet bukken, rekken, strekken, reiken, en dus staan nu op het aanrecht en de eettafel spullen die ik overdag nodig heb, zoals bordjes, glazen, eten en drinken. 
De fysio vertelde me dat ik zo'n grijper zou moeten huren of kopen, zodat ik dingen op kan pakken, maar die ik ook kan gebruiken bij het aankleden, bijvoorbeeld om mijn sokken aan te doen. Want ik moet hoe dan ook mijn rug volledig recht houden!
Dat komt op mij wat dramatisch over, heel eerlijk, zo wordt het toch alleen maar stram? En in mijn slaap draai ik me toch vast wel eens om terwijl ik mijn rug wat buig. Nou ja, ik houd me er voor nu maar zoveel mogelijk aan, en hoop dat ik volgende week nieuwe opdrachten krijg van de fysio, en meer zal mogen.

Alsof ze nog niet genoeg had gedaan voor me, kreeg ik ook nog eens een heel leuk boek van Sanne cadeau:

"Niet te ingewikkeld of serieus, want ik weet niet hoe helder je alweer kunt denken". Haha, daar had ze een goed punt!

Zo, dat was het wel zo'n beetje. Alle verdere details laat ik voor wat ze zijn, dit bericht is alweer lang genoeg! Maar dat mag, jullie hebben er ook wel even op moeten wachten.

Kom gerust af en toe langs, om te zien of ik alweer een nieuw blogje heb geschreven. Hoe mijn herstel vorm gaat krijgen, is me nu totaal niet duidelijk. Hoe lang het allemaal gaat duren, wat ik wel/niet zal mogen in de nabije toekomst, het is koffiedik kijken. Maar zodra ik jullie iets te melden heb, of misschien zelfs wel iets van handwerken kan laten zien, zal ik dat zeker doen! 

Nogmaals heel hartelijk dank voor al jullie goede wensen en gedachten, en hopelijk tot gauw!