kleine stapjes...

 Met kleine stapjes gaat het vest vooruit.

De pas is al een eindje op weg, ik verwacht er de komende avonden wel fijn aan verder te kunnen breien. Fijn, want breien geeft me rust, ontspanning, van geest en lichaam.
En dat kan ik best gebruiken.

Want ik wist dat er heel veel vervelends op me af zou komen, als ik tot een echtscheiding zou besluiten, maar er gebeuren heel vaak zaken die ik echt niet vooraf had kunnen bedenken. Gelukkig heb ik een adequate advocaat, die nergens van onder de indruk is en dingen heel rustig en duidelijk weerlegt.
Mijn man wil niet scheiden (heeft volgens mij niets met mij te maken hoor, maar met bezit en het verdelen daarvan). Hij moet een verweerschrift indienen, waarin staat waarom volgens hem het huwelijk niet mag worden ontbonden. Er is een deadline, voor die datum moet je je verweerschrift hebben ingediend bij de rechtbank. Lukt dat je niet, kun je uitstel aanvragen. De eerste keer wordt dat altijd toegekend. Dan wordt een 2e deadline bepaald. Die nadert nu, dat is aanstaande maandag.
Mijn advocaat heeft aangegeven niet akkoord te gaan met een nieuw uitstel. Dat zou betekenen dat a.s. maandag de rechtbank een datum gaat bepalen, wanneer een rechtszitting gaat plaatsvinden. Maar als er maandag geen verweerschrift is ingediend bij de rechtbank, heeft de tegenpartij in de ogen van de rechter, geen bezwaar gemaakt tegen de echtscheiding, en kan deze worden uitgesproken.
Mijn man is nu bezig met zijn (in ieder geval voorlopig) laatste streken.
En die zijn bizar! En zoals er dan wordt gezegd: je recht hebben is iets heel anders dan je recht krijgen. Een kwestie van een heeeeel lange adem....