een gebed zonder end

Eerder deze week schreef Marthy over spreekwoorden en gezegden.
Haar moeder gebruikte ze vaak. Net als mijn moeder.
Twee gezegden die mijn moeder vaak bezigde, vind ik heel mooi:
- nooit naar je meerdere maar altijd naar je mindere kijken, oftewel niet jaloers zijn op wat een rijker kindje aan speelgoed heeft, maar zien hoe weinig een armer kindje heeft (en dan dus tevreden zijn met wat jij hebt)
- verbeter de wereld maar begin bij jezelf (oftewel heb geen commentaar op een ander maar leef zelf zoals dat "hoort")
Het zijn grondvesten waar ik mijn leventje nog altijd op baseer.

Maar er is er nog zo eentje, die mijn moeder vaak gebruikte, als ze iets saais deed: het is een gebed zonder end (end=einde), oftewel het blijft maar doorgaan en doorgaan maar het vordert niet erg.
En dat slaat deze week op het roze vest.
Sinds ik aan de pas ben begonnen, brei ik meer achteruit dan vooruit, lijkt het wel.
Het patroon is heel eenvoudig, afwisselend 1 gaatje in een rij breien (2 samenbreien, 1 omhaal) en dan vervolgens zo'n zelfde gaatje, 1 naald alle steken breien, en dan 2 samenbreien, 1 omhaal, 1 recht breien (boven het gaatje), 1 omhaal, 2 samenbreien.
Daartussen steeds 4 naalden recht breien. Met ruim 300 steken op de naald is het dus flink balen als je dan 2 keer dat enkele gaatje hebt gebreid, en daar dus pas achterkomt als je ook al het grotere patroon hebt gebreid. Heel veel naalden, heel veel steken achteruit breien!
En dan weer verder. En er dan achter komen dat je bij de laatste steek een steekje naar links bent gegaan. Dan ga ik echt niet al die naalden terugsteken, maar laat de steken daar vallen en neem ze weer op op de juiste manier op, zodat het gaatje op de goede plek komt. Maar bij 10 naalden of zoiets, is dat ook wel weer een dingetje, om dat zo mooi te doen dat er helemaal niet te zien is dat je daaraan iets hebt veranderd.
Al met al schoot het niet erg op met het vest. Geeft helemaal niets, ik heb er geen haast mee om het vest af te hebben, maar het is gewoon heel erg vervelend als je steeds weer terug moet.
Maar ja, dan riep mijn moeder: Job's geduld! (de uitdrukking is Job's geduld en Salomon's wijsheid, maar dat laatste liet ze meestal weg).
Dus ik moet maar gewoon Job's geduld proberen op te brengen, komt vanzelf wel goed.

Datzelfde geldt ook voor de echtscheiding, zucht, mijn man heeft een nieuwe advocaat (iets met een conflict met de vorige en het karakter van mijn man...). Deze nieuwe heeft gevraagd om 2 weken uitstel, zodat hij zich kan inlezen in het dossier. Logisch, en we zijn ook verplicht daaraan mee te werken, maar het betekent waarschijnlijk dat we gewoon van begin af aan moeten gaan beginnen.
Job's geduld dus maar zien op te brengen!

Ik zit heerlijk aan de picknicktafel, in het zonnetje. Vandaag nog wat kleine werkjes in de tuin doen, en dan is die voorlopig helemaal klaar. Fijn hoor, we hebben best een flinke tuin bij ons huisje, maar het vraagt weinig tijd om die te onderhouden. De heggen rondom 1 of 2 keer per jaar snoeien, het gras maaien, en verder hebben we dat kleine hoekje met lavendel e.d., daar hoef ik niet veel aan te doen. En verder ligt er bestrating, kwestie van aanvegen en klaar. En dan vooral: GENIETEN!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn en zonnig weekend. Hopelijk komt de voorspelde regen en onweer morgen pas 's avonds, kan iedereen genieten van een weekend buiten.