Wat een dag!

Wat een dag! Vandaag ging ik met mijn dochter naar het ziekenhuis. Niet echt naast de deur (we wonen in het zuiden van Drenthe), we moesten in Heerenveen zijn. Daar is een speciale afdeling waar onderzoek wordt gedaan naar klachten die mogelijk het gevolg zijn van verkeerd slapen.

Dochter werd op haar 4e jaar ziek, het werd toen simpelweg omschreven als "een broertje of zusje van Pfeiffer". Maar, de vermoeidheid ging nooit over. Ze kon echt niet elke dag na school gaan spelen met een vriendinnetje, omdat ze eenvoudigweg veel te moe daarvoor was. Er waren veel dingen die ze wel wilde maar niet of alleen beperkt kon doen. Tot ze een jaar of 13 was, toen waren de klachten eindelijk over.
Wat fijn, ze kon gewoon een vrolijke, energieke pubermeid zijn!
Dat duurde ongeveer 5 jaar, toen kwam de vermoeidheid weer terug. De situatie verergerde toen ze depressief werd, en de anti-depressiva die ze toen kreeg voorgeschreven deden er ook allemaal geen goed aan.
Uiteindelijk werd de oorzaak van haar depressie gevonden: een zeer ernstig tekort aan vitamine D.
Ze neemt dat niet op uit zonlicht, en moet het dus de rest van haar leven innemen.
Geen probleem, ze merkt het effect nu haar vitamine D peil weer op een goed niveau is gekomen.
Voor het eerst in heel veel jaren heeft ze nu zelfs geen last van een najaarsdip (klinkt vriendelijker dan het is, ze "donderde" gewoon helemaal in elkaar, ergens rond september, elk jaar weer, om er rond februari weer een beetje uit op te krabbelen).

Maar goed, die vermoeidheid bleef. Ze moet alle inspanning plannen, en doseren, om in ieder geval haar opleidingen te kunnen volgen. Maar dat is dan ook wel alles wat ze kan. Een midweek Rome heeft terug betaald door een volle ziek doodziek te zijn. Een avondje naar de bioscoop met vriendinnen kost 3 dagen om te herstellen, en ga zo maar door.
Niet normaal natuurlijk voor een meid van 23.
Zelf denkt ze dat er een relatie moet zijn met haar hormoon-huishouding, immers, in de jaren die je lijf stijf staat van de hormonen, had ze geen klachten.

Vandaag een afspraak met de neuroloog. En die wil nu toch eerst onderzoek gaan doen naar haar manier van slapen. Want als ze in het weekend 12 uur achter elkaar slaapt, wordt ze net zo moe wakker als na een gewone nacht doordeweeks. En dat klopt niet. Ze slaapt vast, en zonder wakker te worden, maar het kan zijn dat ze niet diep genoeg slaapt bijvoorbeeld. En dat gaan ze nu onderzoeken.
Ze krijgt een soort van horloge, dat ze een week lang dag en nacht moet dragen. Er worden dan allerlei waardes gemeten, die als basisgegevens dienen voor het onderzoek. Daarna worden in het ziekenhuis allerlei electroden op haar hoofd vastgemaakt. Een heel secuur werkje wat ongeveer anderhalf uur in beslag neemt om aan te brengen.
Dan moet ze thuis, in haar eigen bed, slapen en de volgende dag al heel vroeg weer zich melden in het ziekenhuis. De electroden worden dan weer verwijderd, en dan gaat men alle verzamelde gegevens analyseren, om te zien of er ergens "iets mis is".
Er is een wachtlijst voor dat onderzoek (zucht, waar niet, tussen de verwijzing naar het ziekenhuis en dit eerste bezoek zat alweer 5 maanden en nee, geen zorgverzekeraar die dat kan versnellen).
Maar het valt gelukkig mee, de onderzoeken gaan in januari plaatsvinden.
We zijn benieuwd!!

Toen we vanmorgen in de auto zaten, op weg naar het ziekenhuis, hoorden we over de brand die Karwei Apeldoorn-Noord in de as heeft gelegd. Vreselijk! De medewerkers stonden erbij te huilen, en dat kan ik me zo goed voorstellen. Het zijn collega's van me, ik heb een aantal van hen wel eens aan de telefoon als we producten onderling aan elkaar willen leveren, hun filiaal is eigendom van dezelfde franchiser als het filiaal waar ik werk. Ik wil ze bij deze dan ook laten weten dat we met ze meevoelen, wat moet dit vreselijk zijn om mee te maken!
Gisteren heb ik juist mijn examens gedaan, omdat ik BHV-er word binnen ons bedrijf. BHV staat voor bedrijfshulpverlening, dus bij verwondingen van mensen maar ook bij brand in het filiaal heb je dan een taak in het veilig stellen van mensen en indien mogelijk, het bestrijden van de brand. Wat moet de BHV-er die vandaag aan het werk was zich machteloos hebben gevoeld.
Er gaan geruchten dat de brand is ontstaan op de verlichting-afdeling (kortsluiting?). Van de beelden die ik heb gezien lijkt het dat de sluis al snel in lichterlaaie stond, wat erop wijst dat er kennelijk niet eens meer tijd is geweest om de binnenste deuren te sluiten.
Lieve collega's in Apeldoorn, wat vreselijk voor jullie. En wat een onzekerheid zal er nu volgen, want wat nu? Ik denk wel dat het pand herbouwd zal worden, op dezelfde of een andere plek, maar daar gaat veel tijd overheen. En ondertussen? Wat zal dat raar zijn. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte!