Gesprek gehad met de neurochirurg

 Wat zijn jullie toch ontzettend lief!! Ik sta er versteld van hoe jullie meeleven, mijn oprechte dank!
De afgelopen 10 dagen plaatste ik geen berichtje hier, en dat viel blijkbaar op.
Een aantal lezers nam zelfs de moeite mij een mailtje te sturen met de vraag of het wel goed ging!

Hoogste tijd om jullie bij te praten!!

Ik heb best wat te vertellen, over mijn gezondheid en mijn breisels, dus ik zal vandaag vooral schrijven over mijn gezondheid, dan volgen er de komende dagen berichtjes over het breien.

Om te voorkomen dat dit een blogje wordt met alleen maar tekst, hierbij een fotootje van mijn herfstdecoratie dit jaar. Ik heb gewoon allemaal kleine pompoentjes en eikeltjes e.d. die ik eerdere jaren heb gekocht en gemaakt, in een grote schaal gelegd, staat heel gezellig!

Nu over mijn gezondheid:
Afgelopen week had ik dan eindelijk een gesprek met de neurochirurg die mij opereerde. Ik had haar heel even gesproken vóór de operatie, op de OK gaf ze me een hand, stelde zich voor en legde kort uit wat er zou gaan gebeuren. Aan het einde van de middag kwam ze eventjes kort langs, maar echt gesproken hadden we elkaar nog niet.

Eindelijk weet ik wat er precies is gedaan tijdens de operatie, en wat ik mag verwachten de komende tijd.

Ze liet me zien wat je op een MRI-scan hoort te zien: een witte cirkel midden in beeld, dat is het wervelkanaal waar de zenuwen doorheen lopen. "En nu moet je maar eens zien of je ergens wit kunt ontdekken op jouw MRI" zei ze. Uh nee....precies, de zenuwen zaten zo bekneld dat ze niet eens meer zichtbaar waren op de scan.

Het komt echt wel even binnen als de chirurg je vertelt dat je door het oog van de naald bent gekropen, en het eigenlijk een wonder is dat je nog gevoel hebt in je benen! Het is haar een raadsel hoe ik nog 7,5 maand op de been ben gebleven, weliswaar met spalken en braces, maar toch... Tja, iets met een hoge pijngrens....😉

Ik wist dat er een vernauwing zat bij de onderste rugwervel (L5) aan de rechterkant. Maar deze wervel en die daarboven zaten allebei aan beide kanten helemaal klem. En de hernia die er zat is ook gelijk meegenomen tijdens de operatie.

De herstelperiode na de operatie is niet de 6-8 weken waar haar collega het deze zomer over had, maar 6-8 maanden! En het klopt helemaal dat ik nog geen enkele verbetering bemerk, en juist klachten erbij heb gekregen (in mijn rug).
Ze legde het heel eenvoudig uit: als je vinger tussen de deur komt, doe je die deur weer open (dat is de operatie). Is het dan gelijk weer goed met je vinger? Nee, die gaat kloppen en gloeien en zwellen en pijn doen (dat zijn de eerste maanden na de operatie). Pas daarna gaat het herstel van je vinger beginnen, vermindert de pijn, slinkt een eventuele zwelling, en uiteindelijk is je vinger weer helemaal in orde (dat zijn de laatste maanden van de herstelperiode).
Nou, dat is duidelijk! 

Ik vind het wel vreemd dat ik 4 maanden heb moeten wachten op de operatie, als die blijkbaar zou noodzakelijk was. Zij gaf aan dat ook niet te begrijpen 🤔, hm, misschien moet dit toch eens worden besproken in het team. Je moet er toch niet aan denken dat iemand geheel of gedeeltelijk verlamd raakt aan benen en/of blaas, omdat de chirurg de urgentie van een operatie had onderschat.

Wat een opluchting gaf dat gesprek! Want eigenlijk kregen Sanne en ik allebei het gevoel, dat de operatie was mislukt, dat het probleem niet was opgelost.
Nu lijkt het erop dat het allemaal wél goed is gegaan, en ik volledig zal herstellen 🥳.

Ik mag nu gaan opbouwen, meer zitten, kleine stukjes lopen, en fysiotherapie mag weer worden voortgezet. De behandelingen waren stopgezet, nadat er iets was geknapt in mijn rug. De therapeut wilde eerst van de chirurg bericht ontvangen, wat dat was geweest, en akkoord ontvangen om te behandelen. De enige oefeningen die ik de afgelopen weken mocht doen, hadden te maken met de doorbloeding van mijn benen, niet met herstel. Oh, en die knap? De chirurg vermoedt dat dat spieren zijn geweest die op een knoop waren gaan zitten, en los sprongen. Daar houden we het dan maar op.

Ik ben niet iemand die graag met de armen over elkaar zit, en had deze 2 bolletjes sokkenwol meegenomen naar het ziekenhuis. Kon ik daar lekker aan breien in de wachtkamer. De avond ervoor vast de tenen gebreid, en inmiddels zijn de voeten en hielen al klaar. Maar daarover meer in een volgend blogje, dit verhaal is zo alweer lang genoeg!!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend, veel plezier als je naar de intocht van Sinterklaas gaat (kijken op tv of misschien wel ergens in het echt hem zien, samen met je [klein]kinderen).