stapje voor stapje vooruit

Wat een storm ging er over ons land, de afgelopen week. 
Ik houd niet van weer waar je geen grip op hebt, zoals ijzel en storm.
En ik heb het idee dat ik er, met het ouder worden, angstiger voor word. 
De hele avond ververste ik met regelmaat het kaartje met de neerslagradar en de windsnelheid e.d. Een grote draaikolk, waarvan de onderkant pal over ons heen zou komen. Even later zou het onder ons langs trekken, en zouden we in het oog terecht komen, dus relatief rustig, en weer een tijdje later zou het boven ons langs trekken. Het zal wel, het ging flink tekeer, de poezen zaten wat beduusd om zich heen te kijken, en ik besloot maar bij ze te blijven, en liggend op de bank af te wachten tot het voorbij zou zijn. Slapen zou ik toch niet, zolang die storm aanhield. Even na 2 uur ben ik in mijn bed gekropen. Pft, gelukkig, het was voorbij. En de volgende dag bleken we geen schade te hebben, fijn!

Afgelopen zondag schreef Elizabeth over de trui die ik wilde gaan breien: "ik denk dat je de steken al opgezet hebt...:)

Dat zou je wel verwachten hè, maar helaas, dat heb ik gisteren pas kunnen doen.

Afgelopen vrijdag ging ik naar de fysiotherapie. De vorige keer had ik al wel 4 minuten mogen fietsen op zo'n soort hometrainer, zonder weerstand, deze keer zouden we met meer apparaten gaan werken. Yes, daar had ik zin in! Eindelijk vooruitgang!
In de bus er naar toe genoot ik van het mooie winterse uitzicht en de vele sneeuwpoppen die in tuinen stonden (echt levensgrote poppen zien staan, met sjaal om en winterpeen als neus enz).
Fysio ging best goed, slechts één oefening gaf flink pijn. Ik ging er met een tevreden gevoel weg, dit was me toch maar mooi gelukt, een stap vooruit in mijn herstel!
Op de terugweg voelde ik dat ik steeds meer pijn kreeg.  De fysiotherapeut had gezegd dat ik maximaal een uurtje wat pijn mocht ondervinden, dus okay.

Maar, eenmaal thuis ging het hard achteruit. Zitten ging niet, dus maar gaan liggen. Op mijn zij, want op mijn rug wilde het niet. En zo bracht ik de zaterdag, zondag en maandag door 😔. Ik nam in het weekend Ibuprofen en Paracetamol, maar zoals gewoonlijk verlichtte het niet de pijn.
Op maandag dan toch maar een Diclofenac genomen. Ik weet het, dat is helemaal geen zware pijnstiller, maar mijn lijf wordt er niet blij van. Het heeft de pijn totaal niet gestild, maar mijn maag en darmen waren een paar uur later helemaal leeg (zal jullie de details besparen 😊).

Vanaf dinsdag ging het langzamerhand weer wat vooruit. Ik kon woensdag mijn voeten weer optillen bij het "lopen". Tussen haakjes, want het is stapjes zetten, maar ik kom vooruit. 

Gisteren voor het eerst sinds vrijdag weer een paar keer een tijdje kunnen zitten, en aan het einde van de middag ook eindelijk weer zin om wat te breien. En zo kwam het beginnetje tot stand, wat ik jullie boven aan dit bericht liet zien.

Ik sprak gisteren een medewerker van de bedrijfsarts, en hij gaf aan dat ik vooral veel rust moet nemen (ja duh), en dat het heel veel tijd zal vragen om te herstellen. En dat het maar zeer de vraag is of ik überhaupt volledig zal herstellen, en ooit weer (geheel of volledig) mijn werk zal kunnen doen.

Dat weet ik in mijn achterhoofd natuurlijk ook wel, maar het is iets waar ik nog niet aan wil. Net als de fysio zei hij ook dat ik helemaal niet bezig moet zijn met wanneer ik weer aan het werk zal kunnen, maar puur en alleen me moet richten op mijn herstel. 
"Je zou eens op je werk langs kunnen gaan voor een bakje koffie, maar meer niet". Uh ja, dat zou ik graag eens doen, en als ik er kon komen, had ik dat allang gedaan!
Sanne wil me gerust heen en weer rijden (zelf auto rijden is niet aan de orde), maar ik moet dan wel in staat zijn 2x een half uur in de auto mee te rijden, en op het werk een tijdje te zitten/lopen zonder dat ik tussendoor kan gaan liggen. En zover is het helaas nog niet.

Ik twijfel of ik dit berichtje moet plaatsen. Het lijkt zo'n klaagzang, maar dat is het beslist niet! Het is mijn realiteit. Velen van jullie leven zo ontzettend met me mee, en vragen me om jullie op de hoogte te houden van hoe het gaat. Ik deel graag de successen die ik boek in mijn herstel, maar dan "moet" ik jullie het ook eerlijk laten weten als er sprake is van een terugslag. En die was er nu.