Saffron

Ik heb het boek Winterblooms van Kim Hargreaves. In het boek staan mooie, vrij romantische patronen voor truien en vesten. Zoals deze hierboven: Saffron.

Ooit kocht ik in de kringloopwinkel dit pakketje:

4 bollen Kartopu Firenze Tiftik, 100 gram per bol, voor maar € 4,50.
Het is een mooie geel-groene kleur, 25% mohair, 75% acryl.
Ik ken het merk verder niet, maar daar kon ik toch niet aan miskocht zijn.

Het heeft bijna dezelfde kleur als de Saffron in het boek, en met naalden 5,5 kwam ik op de juiste stekenverhouding. En ik begon enthousiast.

Op Ravelry lees ik terug dat ik eraan begon op 2 juli vorig jaar. Het werd mijn Tour-de-France-project.
Maar oh, hoe dom, ik breide met rechte naalden!
Ik heb fibromyalgie, kort gezegd reuma in de weke delen van je lichaam (spieren, pezen, bindweefsel). Breien en haken werken voor mij therapeutisch, zonder handwerken holt mijn fijne motoriek heel hard achteruit. Maar breien met rechte naalden is op de 1 of andere manier te belastend voor mijn polsen en onderarmen. Dat moet ik dus gewoon nooit meer doen!
Maar ja, het was midden in de zomer, dan zijn de temperaturen het hoogst en daardoor de pijn minder dan de rest van het jaar. En dan denk ik met mijn domme hoofdje dat ik dan best wel een trui kan gaan breien op rechte naalden.
Nou, niet dus. Ik heb de 2 panden, in etappes, gebreid en toen werd ik meedogenloos afgestraft.
Ruim een week de polsen en ellebogen in de spalken omdat ik zonder geen enkele grip op iets heb, en dus nauwelijks iets kan doen.

Ach, dan doe ik het verder in hele kleine etappes, dacht ik nog. En ik begon aan de mouwen. Ik kwam tot hier:

Elke dag 2 naaldjes breien, meer niet. En toen kwam het voor langere tijd in de kast terecht.

Afgelopen zondag had ik mijn kussenhoes en borduurwerkje af, en bedacht ik me dat ik best eens verder kon gaan met deze trui.
Tas uit de kast, hm, heel eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet zo mooi geworden.
De dikke naalden hebben het geheel wel een heel luchtige vorm gegeven.
Ja, natuurlijk, het moet nog opgespannen worden, dat zal best veel uitmaken, maar ga ik dit ooit dragen?

En toen viel mijn oog op dit:

In 1 van de panden had ik ergens een steek laten vallen! En daar nooit iets van gemerkt.
Dat heb je met dat harige mohair, je krijgt niet een ladder van afgevallen steken, het blijft gewoon zitten waar het zit.

Dat deed voor mij de deur dicht. Ik ga dit nooit dragen, dus het is zinloos om hieraan verder te breien.
Uithalen!
Maar of dat zou lukken? Met dat harige mohair verwachtte ik er niet veel van. Maar ik trok de naald uit de mouwen, en ja hoor, dat uithalen ging eigenlijk heel makkelijk.

Nu heb ik dit:

Het is erg prettig garen, zonde om dat zo te laten liggen. Ik ga het gewoon breien met een dubbele draad, dat maakt het geheel wat robuuster. Qua hoeveelheid garen moet ik wel gaan uitkomen, want ik breide beide panden uit maar 1 bol!
Brei ik dan een trui of een vest? Het lijkt me erg prettig om er een vestje van te breien, lekker om op een kille zomeravond over een shirtje aan te doen. Maar ik twijfel, want dit garen is best "slap", en knopen zullen dan al snel te zwaar wegen, en naar beneden gaan trekken.
Een trui dan maar? Hm, ik denk er nog even over na.
Jullie nog suggesties?