Tuinieren!

 

Oh, wat heb ik dat de afgelopen jaren gemist: tuinieren!

Bij het huis in Zuid-Holland hadden we een hele grote tuin, totaal bijna 3900 m2 grond. Toen we het in 1992 kochten, was dat ongeveer de helft. Wat een plezier had ik er in, om die tuin helemaal naar wens te maken. Op een dag werd ons gevraagd, of wij er een stuk weiland bij wilden kopen. De ruilverkaveling was in volle gang, en de sloten liepen wat ongelukkig, waardoor er weinig stroming in zat. Als wij die grond zouden kopen, zou de sloot om ons perceel worden verlegd. Wij gingen akkoord op voorwaarde dat we dan wel een nieuw huis zouden mogen bouwen op dat nieuwe stuk. En dat mocht. Wat een uitdaging om van een weiland een mooie tuin te maken, wat een plezier heeft me dat gegeven.

Bij het vakantiehuisje waar Sanne en ik jarenlang in verbleven, lag rondom een tuin, nou ja, er lag gras omheen. Rondom hoge heggen, waardoor bijna al het gras voortdurend in de schaduw lag. Het werd meer mos dan gras. Ik maakte een hoekje vrij, en plantte daar o.a. lavendel. Maar verder viel daar weinig te tuinieren. 

Vorig jaar verheugde ik me aan het begin van het jaar erop, dat ik nu eindelijk weer een tuin had waar ik lekker in aan de slag zou kunnen. Maar toen kwam Covid-19 en daarmee de waanzinnige drukte op mijn werk. Natuurlijk zijn we dankbaar dat wij ons geen zorgen hoeven te maken, of ons bedrijf wel zal blijven bestaan. Maar wat waren we allemaal moe! Ik hield de tuin een beetje bij, maar had de energie niet om er echt iets n te gaan doen.

En nu.... nu is de hectiek achter ons, en kan ik weer genieten van het tuinieren. 

Ik snoeide vanmorgen de enige vlinderstruik die in de tuin staat. En een deel van het snoeisel ga ik proberen te stekken. Ik heb gisteren in een hoekje in de tuin vrij gemaakt, en daar heb ik een heleboel snoeihout in de grond gestoken. Veel meer dan ik nodig zal hebben, maar ik ga er niet van uit dat ze allemaal zullen aanslaan. En zo wel, dan kan ik er vast iemand blij mee maken.

Dat hoekje zien jullie op de eerste foto.

Tussen ons en onze buurvrouw staat een heg. Ik haalde alle afgevallen blad er onder vandaan (zie 2e foto), het pad lag vol! Zoals jullie zien zit er nog veel blad aan de heg, maar dat blijft daar wel tot ver in mei zitten. Inmiddels komt er dan nieuw blad aan, waardoor je niet meer door de heg kunt kijken.

En dat weten de vogels ook, gisteren zag ik meneer en mevrouw Merel al druk door de heg hippen, op zoek naar de juiste plek om hun nest te maken. Daarom ook heb ik vandaag al het blad er onder vandaan gehaald, want als ik dat op een later moment doe, zal ik mogelijk de vogels verstoren, en dat wil ik natuurlijk niet!

Wat stond ik raar te kijken, toen ik mijn tuinklompen uit deed. Ik voelde wel iets onder mijn ene hiel, keek een paar keer of er soms een takje in de klomp zat of zoiets, maar nee, niets.

Vanmorgen nog helemaal heel aangetrokken, en nu de hiel gewoonweg helemaal doorgesleten!

Ach, ik mag niet klagen hoor, zie op Ravelry dat ik ze in september 2015 heb gebreid.

Het thema in de RestEnd groep die maand was zonnebloem 😄

Ach, heb ik weer goede reden om nog lekker even buiten te gaan zitten met een breiwerkje in de hand

Een stralende dag 🌞

 

Wat een heerlijk weer vandaag! En wat bofte ik, dat ik vandaag vrij was!Tussen de middag lekker buiten in de zon eten, met wat tuinbladen erbij, die ik vorig jaar cadeau heb gekregen. Wat kan ik daar van genieten!

Maar ik heb niet de hele dag alleen maar gezeten hoor, ik ben ook in de tuin aan het werk geweest.

Ik heb een stukje grond omgespit, daar wil ik stekken van de vlinderstruik gaan plaatsen. Een vlinderstruik bloeit op nieuw hout, dus het is hoogste tijd om de struik flink terug te snoeien. Wie weet lukt het om het snoeihout in een paar struiken om te toveren.

Ook maaide ik het gras, voor de eerste keer dit jaar. De maaier heb ik op een hoge stand gezet.

Na gedane arbeid is het goed rusten, ik liep nog even een rondje door de tuin, zo heerlijk in de zon, en zo leuk om te zien dat de narcis (ja eentje!) en blauwe druifjes staan te bloeien, en de hyacinten steeds dikker in knop komen te staan. Dit kapoentje genoot net zo van de zon!

Oh, mochten tuinliefhebbers willen weten welke plant er op de eerste foto staat afgebeeld: ik heb geen flauw idee😂. De pol stond er al toen wij in augustus 2019 de sleutel van ons huis kregen. De pol was al wat aan het verwelken, en wij konden er niet achter komen, welke plant dit was. Ach, dat zouden we het volgende jaar wel zien, als er bloemen in kwamen..... maar die kwamen er dus nooit! Het is blijkbaar gewoon een pol siergras, die op een heel strategisch punt in de tuin is geplant. Misschien had de vorige bewoner er hoge verwachtingen van?

Ik ga het eten voorbereiden, wat heerlijk, we kunnen straks, voor het eerst dit jaar, lekker buiten eten!

Fijne avond allemaal!

de F van Fabel (Crea2021)

 Tweede week van de letter F, en ik kies voor FABEL.

Nee, ik bedoel niet een verhaal, met een moraal, en (meestal) dieren als hoofdpersonen.

Ik bedoel Drops Fabel, het sokkengaren.

Tot ongeveer 2009 kende ik alleen maar saai, effen gekleurde sokkenwol. 

Nou vooruit, misschien zat er wel eens een spikkeltje in, zoals bij de zogeheten "geitenwollensokken".

Toen kwam er opeens vrolijk gekleurd garen op de markt.

Zelfstrepend, dat betekende dat je niet met allerlei kleurtjes van verschillende bolletjes hoefde te breien, maar gewoon recht-toe-recht-aan, en hup-hup-barbatruc: je had een paar vrolijk gestreepte sokken!

Nu weten jullie dat ik het juist leuk vind om met meerdere kleurtjes te breien, maar sokken breien had ik nog nooit gedaan (althans niet na handwerkles op de lagere school). Dus dit garen was voor mij een uitkomst, zo kon ik me concentreren op het model, en hoefde ik me niet te bekommeren om de kleurtjes.

Oh, wat bleek het sokken breien leuk en verslavend te zijn!

Ik gebruikte toen nog echt patronen, breide vanaf het boord naar de teen, probeerde diverse soorten hiel uit. 

Inmiddels heb ik al jaren een eigen manier van sokken breien ontwikkeld, en brei ik alleen nog tijdens de Sock Madness sokken volgens een patroon. Dit jaar doe ik daar trouwens niet aan mee, ik sla een jaartje over.

Zoals jullie eerder deze week lazen, ben ik op zoek naar een betere kwaliteit sokkenwol. En die heb ik denk ik wel gevonden in de Opal sokkenwol. Maar... de sokken die jullie hier op de foto's zien, zijn allemaal door mij gebreid in de jaren 2010 en 2011, en voor allemaal gebruikte ik Drops FABEL.

Dat werd verkocht bij De Schapekop in Nieuwpoort. ik woonde in die tijd daar niet zo gek ver vandaan. De winkel bestaat niet meer (althans niet in die vorm) en ik woon niet meer in de regio.

Het dichtstbijzijnde verkooppunt is nu zo'n 65 kilometer rijden. 

En zo komt het dat ik sindsdien geen sokken meer heb gebreid met Drops Fabel. Maar, eerlijk is eerlijk, als ik deze sokken zo terug zie op de foto's (die ik van mijn Ravelry-pagina heb gehaald), dan weet ik dat dit een goede kwaliteit sokkenwol was, want al die sokken zijn heel veel jaren mee gegaan, van het laatste paar heb ik pas onlangs afscheid genomen.

Voorlopig kan ik wel even vooruit met de sokkenwol die ik nu op voorraad heb, en die ik nog in de rest van het jaar ga ontvangen vanuit mijn Opal abonnement, maar als we ooit weer lekker kunnen gaan winkelen en op vakantie kunnen, zal ik zeker mijn ogen open houden voor een winkel waar ze Drops Fabel verkopen! (weet iemand of de kwaliteit nog net zo goed is?)

Nog meer post

 De postbode heeft het deze week maar druk bij ons. Want ik kreeg niet alleen de envelop van Emily, er werd ook een doos afgeleverd.

Nu was dat geen verrassing, ik had het zelf besteld😀.

Ik ben al heel wat jaren lid van een aantal Duitstalige groepen op Ravelry, en daar kwam ik met regelmaat het Opal Abonnement tegen.

Opal is een Duits wolmerk, en zij maken o.a. prachtige sokkenwol. De wol is wat duurder dan de gemiddelde bol sokkengaren, maar het heeft dan ook echt een betere kwaliteit dan de gemiddelde bol.

Het Opal abonnement houdt in dat je 4 keer per jaar een doos krijgt toegestuurd, met daarin 6 bollen sokkenwol. Je weet vooraf niet de inhoud, dus kleuren en print zijn een verrassing. Het betreft altijd nieuwe prints, die ofwel later in het jaar op de markt gaan komen, ofwel uitsluitend voor het abonnement zijn samengesteld.

Ik heb in de afgelopen jaren vaak getwijfeld, zou ik ook eens zo'n abonnement nemen? Durfde ik de gok te nemen, dat ik bijna 50 euro zou betalen (inclusief verzendkosten naar Nederland) en dan een doos zou ontvangen met 6 bollen sokkenwol in kleuren waar ik niet blij van zou worden?

Maar in de loop van de tijd kwam ik er achter dat er eigenlijk nooit een bol bij zat, die ik te lelijk zou vinden om te verwerken tot sokken.

Een paar maanden terug ging het opeens heel snel achteruit met mijn voorraad sokken, een deel had gaten in de tenen en hielen, en kon ik nog wel repareren, maar een deel was gewoon te slecht geworden en moest worden weggegooid.

Ik draag nooit gekochte sokken, altijd handgebreide sokken, en die draag ik alle dagen van het jaar.

Ja, al is het 30 graden, en loop ik in een korte broek en topje, ik draag sokken, want anders vriezen mijn voeten er af! Ik heb gewoon altijd koude voeten, als ik geen sokken draag, zelfs als het zo warm is.

Er moesten dus echt nodig nieuwe sokken worden gebreid. En ik besloot dat het dan nu toch echt tijd was om zo'n abonnement te nemen, en me te laten verrassen.

Nou, ik werd heel blij toen ik de doos opende, 6 bollen sokkenwol met stuk voor stuk hele leuke kleuren. Dat gaat me 6 leuke paren sokken opleveren! Het zijn 100 grams bollen, ik ben benieuwd hoe het breit, dat horen jullie binnenkort van me, want zoals jullie hierboven zien, de eerste bol is al verdeeld in 2 gelijke delen. Dus rondbreinaald erbij, en dan 2 sokken tegelijk breien, ik heb er zin in!

Update: haha, ik had dit stukje gisterenavond geschreven, en kon het daarna natuurlijk niet laten, moest toch even de sokken opzetten:

Post ontvangen

 Wat heb ik leuke post ontvangen!

Een mysterieuze envelop, geen postzegels erop, geen poststempel, alleen een geschreven code erop.
Ik had niets besteld wat in een envelop past, dus geen flauw idee wat er in zou zitten.

Dit beeldige tasje kwam er uit.

Zien jullie hoe keurig het is genaaid? Echt vakwerk! En wat een ontzettend leuke print heeft het! 

Van wie ik dit kreeg? Van Emily, een volger van mijn blog. Het tasje is ongetwijfeld genaaid door haar moeder, die kan dat zo mooi. We hebben al meer tasjes van haar hand, gewonnen bij een give-away op Emily's blog.

Er bij zat een lief kaartje, en die heeft Emily ongetwijfeld zelf gemaakt, want ze heeft de smaak van kaartjes maken helemaal te pakken.

Lief hè! Achterop een lieve tekst geschreven, ze stuurde me dit als bedankje voor het volgen van haar blog. Nou Emily, dat doe ik graag hoor, ik vind dat je leuk schrijft en mooie dingen maakt, en heb bewondering voor de manier waarop jij en jouw familie het leven hebben opgepakt nadat je broer verongelukte.

Heel heel hartelijk bedankt, lieve Emily! Het tasje is al in gebruik genomen, ik heb net een nieuw breiwerkje opgezet, en dat past samen met de bolletjes die ik gebruik, mooi hierin, zodat alles bij elkaar blijft.

Nog een tip voor alle andere lezers van mijn blog, ga eens een bezoekje brengen aan het blog van Emily, het is de moeite waard!

De F van Fair Isle (Crea2021)

 We zijn alweer aangeland bij de 6e letter van het alfabet, en ik kies voor de F van Fair Isle.

Fair Isle is een breitechniek, die vernoemd is naar het eiland Fair Isle, dat tot de Shetland eilanden behoort.

Bij het traditionele Fair Isle breien worden per toer slechts 2 kleuren gebruikt, maar in het hele breiwerk worden ongeveer 5 kleuren gebreid. Je breit alleen maar rechte steken want het hele pand van een trui wordt rondgebreid, dus zonder armsgaten. Hierbij wordt een zogeheten "steek" gebruikt. Dit is Schots voor het woord stitch (grappig dat wij in het Nederlands dan weer "steek" gebruiken!). Die "steek" is een knipbies, die je eerst aan weerszijden dichtnaait, zodat alle draden op hun plaats blijven. Vervolgens knip je de ruimte tussen de stiksels door. Dit kun je dus bij de armsgaten doen, waarna je de mouwen aanbreit, maar ook in het voorpand, als je er een vest van wilt maken.

Ik houd van breien met meerdere kleuren tegelijk. Momenteel ben ik bezig aan een trui in 1 kleur, met een heel simpel patroontje om het breien niet te saai te laten worden. Maar het breien van deze trui duurt eindeloos, daar waar ik, als ik brei met meerdere kleuren, veel sneller brei. Waarschijnlijk komt dat, doordat je steeds "nog even tot die volgende kleurwisseling" breit, en daardoor lekker door breit. Dit effen  breiwerk leg ik gewoon met grote regelmatigheid naast me, omdat het me verveelt. Het wordt wel mooi, ik brei dapper door, maar nee, voor mij is dit te saai.

De foto's die ik hier heb gebruikt, zijn allemaal van meerkleurige truien die ik heb gebreid. 

Geen van alle officieel Fair Isle, het wordt dan stranded genoemd. Je slaat de draden aan de binnenzijde van het breiwerk steeds om elkaar heen, en breit maximaal 3 steken in 1 kleur achter elkaar zonder omhaal, zo voorkom je dat er gaatjes gaan ontstaan, en ook dat je bij het aantrekken van de trui met je vingers achter de draden kunt blijven steken. 

Toen ik opgroeide noemden we dit gewoon een Noorse trui. Het maakt helemaal niet uit hoe je het noemt, het gaat om het plezier om met verschillende kleuren draadjes een kledingstuk te maken.

Echt Fair Isle heb ik nog nooit gebreid, ik heb me nog nooit gewaagd aan een "steek". Het lijkt me best leuk om eens te proberen, maar je kunt dan toch het beste werken met garen dat wat in elkaar haakt, zodat bij het uiteindelijk doorknippen van die bies, geen steken kunnen losschieten. Lett Lopi is bijvoorbeeld heel mooi garen om hiervoor te gebruiken. Maar ik houd niet zo van dit soort garens, ik houd toch meer van een gladde draad. Dus of ik ooit echt officieel Fair Isle zal breien, weet ik niet, maar kleurrijke breisels zal ik zeker blijven maken!

Verkiezingsdag

 Het zal geen Nederlander ontgaan zijn, vandaag mogen we onze stem uitbrengen voor de Tweede Kamerverkiezingen. Dat mocht gisteren en eergisteren ook al, al schijnen veel mensen te denken dat op die dagen alleen ouderen mochten komen stemmen. Nee, ook kwetsbaren, en in principe ieder ander was op die dagen welkom. En daar maakte ik dankbaar gebruik van, ik heb mijn stem gisteren al uitgebracht.

Nu is er in ons dorp 1 stemlokaal, en dat ligt precies aan de andere kant van ons dorp. Geen probleem, ik genoot van de wandeling door het dorp.

Meestal gaan onze wandelingen door de natuur. We wandelen vanuit ons huis, om het huis van de overburen, en komen dan aan de rand van het bos.

Maar ook in het dorp genoot ik volop van de natuur, die weer uitloopt. 

Het is allemaal nog pril, en ik weet dat de natuur hier in het noorden van het land echt later uitloopt dan elders in het land. Als wij vroeger met mijn ouders op bezoek gingen bij mijn moeders "ouders" in Drenthe, viel het ons altijd weer op, zodra we bij Zwolle de brug passeerden, was er een verschil. De natuur liep later uit dan thuis in Zuid-Holland.

Ik lees net dat demissionair minister De Jonge vanmorgen terug naar huis moest, omdat hij zijn verlopen paspoort bij zich had. Die lag in dezelfde la als zijn nieuwe paspoort. Tja, kan gebeuren, denk ik dan. Maar dan lees ik vervolgens dat hij stemde bij de drive-through stemlocatie in Rotterdam. 

Dan had hij toch zijn rijbewijs kunnen laten zien? Nee, dat had hij niet bij zich.

Wacht even, je stemt vanuit je auto, en je rijbewijs ligt thuis? Ligt het nou aan mij? Als je auto rijdt behoor je je rijbewijs bij je te hebben! Geef als minister het goede voorbeeld!

Nadat hij voor de 2e keer naar de stemlocatie was gereden en zijn stem had uitgebracht, heeft hij getwitterd in thuisquarantaine te gaan, omdat hij een app-je had ontvangen dat hij in contact is geweest met iemand die positief is getest op Corona.

Zucht, ik word soms zo moe van die politici! Ik ga nog maar even fijn wandelen door het dorp!

 

De E van Engeland (Crea2021)

 Ook de tweede week van Crea2021 met de letter E gaat niet over handwerken, maar over mijn leven.

Elk jaar in januari vroeg mijn vader aan mijn moeder, mijn broer en mij, waar we die zomer naar toe wilden tijdens de zomervakantie.

En elk jaar zei ik: Engeland!

Ik wist wel dat we daar nooit naar toe zouden gaan. Mijn moeder was doodsbang voor water, dus Het Kanaal oversteken was geen optie. We woonden op één van de Zuid-Hollandse eilanden, de bruggen over om het eiland af te komen vond ze meer dan genoeg.

Maar ja, mijn vader vroeg wat we wilden, en dat was voor mij Engeland! Uiteindelijk ben ik er wel geweest hoor, op schoolreis toen ik in Havo-4 zat, dat was voornamelijk Londen en omgeving.

Waar ik als klein kind al van droomde, was het hart van Engeland, The Cotswolds, een prachtige streek met glooiend land, oude kastelen, lieflijke dorpjes, mooie tuinen. Eigenlijk geen idee waar ik dat beeld vandaan had, mijn ouders zeiden weleens gekscherend dat ik daar vast in een vorig leven had gewoond.

Na de Havo probeerde ik als au-pair naar Engeland te gaan, maar door de problemen die ik toen al had met mijn enkel, kwam ik niet door de medische keuring (je moest volledig gezond zijn en dat was ik niet).

Ik ging uiteindelijk wel naar The Cotswolds op vakantie hoor, ik zal 22, 23 jaar geweest zijn.

Helemaal in m'n uppie, met mijn eigen autootje, en wat heb ik toen genoten!

Ik wilde emigreren, was serieus bezig met de voorbereidingen daarvan, maar liet me overhalen door mijn ouders, broer en schoonzus. Ze zeiden: denk er nog eens over na, stel het een jaartje uit, omwille van je moeder (want die liep dus bij hoog en bij laag te verkondigen dat ze me dan noooooiiiitttt meer zou zien, want dat water, daar ging ze echt niet overheen of onderdoor!).

Ik zei dat ik toch gewoon naar Nederland op bezoek kon komen (en vond dat als je echt van je dochter houdt je heus dat water wel zou oversteken, maar dat hield ik maar wijselijk voor me....).

Van uitstel komt afstel, en zo gebeurde het helaas ook bij mij. 

Het zou zo'n 30 jaar duren, voordat ik weer in The Cotswolds was. Sanne gaf mij een fantastisch moederdagcadeau: een reis voor ons tweetjes, naar The Cotswolds!

Oh wat was ik blij met dat geweldige cadeau! Toch ook wel een beetje bevreesd, want stel nou dat ik het nu, 30 jaar later, allemaal wat vond tegenvallen? Mijn vakantie daar 30 jaar eerder, was voor mij de mooiste vakantie van mijn leven geweest.

Ik zag heel wat van Europa, als kind al, want zomervakantie in Nederland vond mijn vader geen vakantie. Misschien zag ik wel mooiere plekken dan The Cotswolds, zeker hogere bergen dan de heuvels in dat landschap, prachtige gebouwen en tuinen en noem maar op, maar die vakantie 30 jaar geleden, is voor mij altijd de mooiste gebleven.

Maar ik had niet bezorgd hoeven zijn, ik heb deze tweede keer minstens zoveel genoten van de regio als de eerste keer. En deze vakantie staat nu met stip op nummer 1, want deze keer was ik er samen met mijn dochter! En zij begreep precies wat mij zo aanspreekt in de streek, waarom ik er zo graag zou willen wonen, waarom het voelt als thuis komen (tja, we hebben nu eenmaal in bijna alles dezelfde smaak en hetzelfde idee). Wat hebben we genoten die 2 weken, ze vlogen voorbij, maar elke minuut hebben we in ons opgezogen.

En ja, allebei zouden we het leuk vinden om daar te wonen. Zal het er ooit van komen? Geen idee, we sluiten niets uit. Dromen daarvan is natuurlijk altijd leuk, of het er nu ooit van komt of niet.

De foto's die ik bij dit verhaaltje plaats, heb ik allemaal genomen tijdens onze vakantie samen daar, zo'n anderhalf jaar geleden. Zo maar random wat aangeklikt, een paar van de vele, vele foto's die ik daar nam, en die een dankbare herinnering vormen aan die geweldig mooie vakantie.

Eerbetoon George Kooymans

Vandaag is George Kooymans jarig, hij wordt 73 jaar.

Hij is mede-oprichter van de Golden Earring, zanger en gitarist in de band.

Ik ben geboren in 1965, mijn leeftijdgenootjes waren de meiden die volledig uit hun bol gingen bij Doe Maar. Daar had ik niets mee. Maar de Golden Earring, die vond ik fantastisch!

Ik houd van muziek waar gitaar en/of drum een belangrijke rol in spelen. Waar melodie in zit, waar de muzikanten echt hun kunsten op hun instrumenten tonen. En de leden van deze band beheersen heel veel instrumenten, en, zo vind ik, beheersen die ook heel goed.

Neem mede-oprichter Rinus Gerritsen, die zorgt voor de basgitaar, contrabas, mondharmonica, toetsen en speciale effecten. Rinus is tevens de zwager van George Kooymans, die met Rinus zijn zusje Melanie (Milly) is getrouwd.
Rob Gerritsen is de broer van Rinus en Melanie, en manager van de band. Een echte familieband dus.

En wat denk je van Cesar Zuiderwijk? In de ogen van velen de allerbeste drummer ter wereld (ik persoonlijk vind hem veel beter dan Phil Collins, ik houd niet van de stijl waarop Collins speelt).

Maar vandaag draait het om George. Vorige maand werd bekend gemaakt dat de band per direct stopt met optreden. George is ziek, heeft de vreselijke ziekte ALS, en is niet meer in staat om op te treden. Zonder George geen Golden Earring, daar waren de andere bandleden snel uit. Sinds september hadden ze niet meer live opgetreden (agv Corona), een afscheidsconcert blijkt niet meer mogelijk door de ziekte van George.

Vandaag wordt er een eerbetoon gehouden in heel Nederland. Op radio- en televisiezenders, ook op 2 radiostations op Curaçao, wordt het door George geschreven Radar Love gedraaid.
Ook op allerlei stadscarillons zal het nummer te horen zijn, o.a. de Grote Kerk in Meppel, het raadhuis in Hoogeveen, de Martinitoren in Groningen en de Grote Kerk in Den Haag (hun hometown).
De oproep aan alle Nederlanders is, om op hetzelfde moment (17.15 uur) het lied ten gehore te brengen op welke manier dan ook. Door een lp, cassettebandje, cd of dvd te draaien met het nummer, desnoods om op je balkon te gaan staan en het lied te zingen, het maakt allemaal niet uit.

Ik vind het mooi en bijzonder dat dit voor George (en de andere bandleden en familie) wordt georganiseerd. Radar Love vind ik persoonlijk echt niet het beste nummer van de Golden Earring. maar het is wereldwijd wel (één van) hun bekendste nummers. 

Zelf ben ik op dat moment nog aan het werk, dus meedoen zal waarschijnlijk niet gaan. Tenzij ook in onze winkels de muziek op dat moment wordt afgestemd, en ook in alle filialen van onze bouwmarkt Radar Love te horen zal zijn. Dat zou wat zijn toch!

Hoe dan ook, ik vind het een heel mooi initiatief, een gebaar naar dit "stille" Golden Earring-lid, zijn familie, de bandleden. Zestig jaar muziek maken, op zo'n hoog niveau presteren, het is niet niks. En dit moeten beëindigen door deze rotziekte, is zo triest. Heel veel sterkte George, in deze laatste periode in je leven!