Lieve mensen,
Ik ga afscheid nemen van dit blog. En daarmee van jullie.
Of het tijdelijk is, of voorgoed, dat weet ik op dit moment nog niet.
Maar door persoonlijke omstandigheden zie ik op dit moment geen andere mogelijkheid dan de inhoud van mijn blog te verwijderen.
Diegenen die hier al langer mee lezen, begrijpen ongetwijfeld uit welke hoek de wind waait.
Dank jullie allemaal voor jullie vele, lieve reacties, jullie bezoekjes aan mijn blog, voor alle leuke dingen die we met elkaar mochten delen.
Ik zal jullie blogs graag blijven bezoeken.
En wie weet komt er ooit een moment dat ik vrij ben om mijn eigen leven te leiden, en op mijn eigen blog verslag te doen van mijn fijne leven, zonder dat ik bang hoef te zijn dat de inhoud tegen mij wordt gebruikt.
Het ga jullie goed!
donderdag 16 januari 2020
donderdag 9 januari 2020
huisjesdeken
Op 31 december 2018 schreef ik een berichtje, dat ik niet aan goede voornemens voor een nieuw jaar doe, maar wel plannen had voor 2019, op handwerkgebied; hier kun je dat nog even teruglezen als je wilt.
Mijn plan was om een deken te gaan breien, met als voorbeeld deze deken op Ravelry.
En toen kwam Sock Madness. Heel leuk om aan mee te doen, maar waarschijnlijk is het voor mij eens-maar-nooit-weer geweest. Misschien dat ik nog wel ga deelnemen als cheerleader, dan ontvang je wel alle patronen en kun je dus gewoon mee breien, maar doe je niet mee aan het wedstrijd-gedeelte. Dat betekent dat je je niet hoeft te houden aan de voorgeschreven maten. Want dat was toch wel een dingetje. Ik dacht gewoon de sokken te breien volgens de wedstrijd-regels, en na goedkeuring haal ik ze dan een stukje uit, en maak ze passend voor mij of Sanne. Maar zo werkte het voor mij niet. Ik verloor mijn sokkenbrei-mojo, had gewoon geen zin of behoefte om aan sokken te breien. En dat zegt wat, want de afgelopen jaren had ik altijd een paar sokken op de naalden staan. Nu liggen de sokken die ik breide tijdens Sock Madness en te groot voor ons zijn, in een tas. En heb ik geen sok meer gebreid daarna. Ik twijfel er nog over of de sokken ga aanpassen in maat, of dat ik ze helemaal ga uithalen. Misschien gebruik ik het garen dan gewoon bij de volgende Sock Madness om er goed passende sokken van te breien, ik zal wel zien.
Ik verloor niet alleen de zin in sokken breien, eigenlijk gewoon de zin in breien.
Natuurlijk kwam daar de verhuizing bij. In het kleine vakantiehuisje was er weinig tijd nodig voor schoonmaken en onderhoud van huisje en tuin. Maar in de 5 maanden die wij nu hier wonen, zijn we druk bezig geweest om het huis naar onze wens te maken. Tja, dan zit ik dus niet 's avonds een uurtje of 2 op de bank met een breiwerkje in mijn handen, maar ben een klusje in huis aan het doen. En zo kon het gebeuren dat de bolletjes voor de deken maandenlang in hun mand bleven liggen.
Tijdens de kerstdagen waren we allebei vrij, en naast wandelen, puzzelen, spelletjes doen en lekker eten, keken we ook een serie op de laptop (heerlijk genieten van een serie die zich ongeveer een eeuw geleden afspeelt). En tja, toen kwam mijn zin in breien weer terug. Want echt, ik ga niet 1 of 2 uur achter elkaar naar een scherm zitten te staren met mijn armen over elkaar. Niets voor mij!
En dus pakte ik de mand met bolletjes, en ging weer verder met breien.
Oorspronkelijk was de deken bedoeld voor over onze bank, maar nu in het nieuwe huis passen de kleuren niet zo goed bij ons nieuwe interieur.
Het zijn vrij harde en ook wel donkere kleuren, terwijl onze muren zachtgroen en -roze zijn. Maar ik heb er een prima bestemming voor, gewoon lekker op mijn bed!
De stroken die al af waren, moeten daarvoor worden verlengd, dus ik begon tijdens de kerstdagen aan het verlengen van die stroken.
De derde strook is nu bijna op lengte. Dan ga ik die stroken blocken, eens zien hoe groot ze dan precies worden, en hoeveel stroken ik uiteindelijk nodig heb.
Heerlijk hoor, de zin in breien is weer helemaal terug!
En toen kwam Sock Madness. Heel leuk om aan mee te doen, maar waarschijnlijk is het voor mij eens-maar-nooit-weer geweest. Misschien dat ik nog wel ga deelnemen als cheerleader, dan ontvang je wel alle patronen en kun je dus gewoon mee breien, maar doe je niet mee aan het wedstrijd-gedeelte. Dat betekent dat je je niet hoeft te houden aan de voorgeschreven maten. Want dat was toch wel een dingetje. Ik dacht gewoon de sokken te breien volgens de wedstrijd-regels, en na goedkeuring haal ik ze dan een stukje uit, en maak ze passend voor mij of Sanne. Maar zo werkte het voor mij niet. Ik verloor mijn sokkenbrei-mojo, had gewoon geen zin of behoefte om aan sokken te breien. En dat zegt wat, want de afgelopen jaren had ik altijd een paar sokken op de naalden staan. Nu liggen de sokken die ik breide tijdens Sock Madness en te groot voor ons zijn, in een tas. En heb ik geen sok meer gebreid daarna. Ik twijfel er nog over of de sokken ga aanpassen in maat, of dat ik ze helemaal ga uithalen. Misschien gebruik ik het garen dan gewoon bij de volgende Sock Madness om er goed passende sokken van te breien, ik zal wel zien.
Ik verloor niet alleen de zin in sokken breien, eigenlijk gewoon de zin in breien.
Natuurlijk kwam daar de verhuizing bij. In het kleine vakantiehuisje was er weinig tijd nodig voor schoonmaken en onderhoud van huisje en tuin. Maar in de 5 maanden die wij nu hier wonen, zijn we druk bezig geweest om het huis naar onze wens te maken. Tja, dan zit ik dus niet 's avonds een uurtje of 2 op de bank met een breiwerkje in mijn handen, maar ben een klusje in huis aan het doen. En zo kon het gebeuren dat de bolletjes voor de deken maandenlang in hun mand bleven liggen.
Tijdens de kerstdagen waren we allebei vrij, en naast wandelen, puzzelen, spelletjes doen en lekker eten, keken we ook een serie op de laptop (heerlijk genieten van een serie die zich ongeveer een eeuw geleden afspeelt). En tja, toen kwam mijn zin in breien weer terug. Want echt, ik ga niet 1 of 2 uur achter elkaar naar een scherm zitten te staren met mijn armen over elkaar. Niets voor mij!
En dus pakte ik de mand met bolletjes, en ging weer verder met breien.
Oorspronkelijk was de deken bedoeld voor over onze bank, maar nu in het nieuwe huis passen de kleuren niet zo goed bij ons nieuwe interieur.
De stroken die al af waren, moeten daarvoor worden verlengd, dus ik begon tijdens de kerstdagen aan het verlengen van die stroken.
Heerlijk hoor, de zin in breien is weer helemaal terug!
zondag 5 januari 2020
ons (alpaca)dorp
Het is vandaag zondag, maar het zonnetje zullen we vandaag waarschijnlijk niet zien. Het is maar grijs en grauw. Koud is het beslist niet, en ik heb al een leuke wandeling gemaakt. We wonen in een mooi dorp, met oude boerderijen en weilanden, zomaar midden in de bebouwde kom.
Deze twee leukerds staan in een weiland, vlak bij ons huis. Als je goed kijkt, zie je links een hekwerk staan. Daar zit een opening in, ze hebben 2 weilanden beschikbaar. Alle ruimte dus, maar ze staan altijd vlak bij elkaar. En loopt de ene naar het andere weiland, zie je de ander er achteraan gaan.
Er zijn best veel alpaca's in ons dorp, er is zelfs een heuse fokkerij gevestigd. Ze zijn schattig om te zien, en leveren natuurlijk een heel mooie kwaliteit wol.
Eigenlijk is het niet eens wol, de vacht bestaat uit vezels. Hoe jonger de alpaca, hoe zachter de wol, doordat de vezel dan nog heel fijn is. Hoe ouder de alpaca wordt, hoe dikker de vezel wordt, en daarmee hoe stugger de wol wordt. Vandaar dat de wol van baby-alpaca's zo geliefd is voor kleding, het voelt heel zacht aan op de huid.
Deze wol veroorzaakt geen allergische reactie, is thermisch (dus koel in de zomer en warm in de winter), pluist niet en slijt veel minder hard dan andere wol-soorten, het krimpt niet tijdens het wassen, en heeft een mooie glans, ook als het wordt gekleurd. Kortom: geweldig fijn garen om mee te handwerken!
Nu maar eerst even een lekker kopje thee maken, en dan fijn met een handwerkje op de bank. Een vrije dag, geen afspraken of verplichtingen, lekker rustig genieten!
Ik wens jullie allemaal ook zo'n fijne, rustige zondag!
Er zijn best veel alpaca's in ons dorp, er is zelfs een heuse fokkerij gevestigd. Ze zijn schattig om te zien, en leveren natuurlijk een heel mooie kwaliteit wol.
Eigenlijk is het niet eens wol, de vacht bestaat uit vezels. Hoe jonger de alpaca, hoe zachter de wol, doordat de vezel dan nog heel fijn is. Hoe ouder de alpaca wordt, hoe dikker de vezel wordt, en daarmee hoe stugger de wol wordt. Vandaar dat de wol van baby-alpaca's zo geliefd is voor kleding, het voelt heel zacht aan op de huid.
Deze wol veroorzaakt geen allergische reactie, is thermisch (dus koel in de zomer en warm in de winter), pluist niet en slijt veel minder hard dan andere wol-soorten, het krimpt niet tijdens het wassen, en heeft een mooie glans, ook als het wordt gekleurd. Kortom: geweldig fijn garen om mee te handwerken!
Nu maar eerst even een lekker kopje thee maken, en dan fijn met een handwerkje op de bank. Een vrije dag, geen afspraken of verplichtingen, lekker rustig genieten!
Ik wens jullie allemaal ook zo'n fijne, rustige zondag!
donderdag 2 januari 2020
de jaarwisseling
Oudejaarsdag werkte ik tot 6 uur. Onze laatste klant was een meneer die met een flinke boodschappenbrief in de hand zo rond kwart over 5 de winkel binnen was gekomen. Hij had al gezegd dat hij geen hulp nodig had, maar om 10 voor 6 ging een collega maar eens vriendelijk vragen of hij alles had kunnen vinden, en of we hem wellicht toch konden helpen. Want tja, de winkel zou over 10 minuten gaan sluiten. De klant reageerde wat verbaasd met "jullie sluiten op dinsdag toch altijd om 9 uur?!". Ja, dat klopt, maar vandaag sluiten we om 6 uur.
Op Facebook plaatste ik een klein gedichtje, wat ik hier ook maar even zet:
Pluk de dag,
in 2020 hebben we er eentje meer!
Toon iemand een lach,
kost je niets en doet geen zeer!
Ik wens je gezondheid, vreugde en geluk
dan kan dit nieuwe jaar toch nu al niet meer stuk?!
Hij pakte nog wat spullen, en om 6 uur stond hij bij de kassa. Aan mijn collega bij de kassa stelde hij weer dezelfde vraag. En zij gaf hetzelfde antwoord. Hij keek haar wat verbaasd aan. Ze voegde er aan toe: ""Het is oudejaarsavond." Hij keek ons stuk voor stuk verbaasd aan. "Echt waar?" was het enige wat hij nog zei.
Vervolgens waren wij degenen die wat verbaasd elkaar aankeken. Echt waar, de hele middag werd er al veel vuurwerk afgestoken in de omgeving van de winkel, dat kon hem toch niet ontgaan zijn? Er zijn blijkbaar mensen die zelfs op de oudejaarsdag er geen idee van hebben, welke dag het is!!!
We sloten af, moesten nog wat extra dingen doen die nu eenmaal horen bij het afsluiten van een jaar, en gingen toen op weg naar huis. Het eerste stuk was er niets aan de hand, maar toen ik net van de rijksweg af de provinciale weg op was gereden, zat het potdicht van de mist!
Echt potdicht! Tjonge, je zag geen hand voor ogen. Dat werd heel erg langzaam rijden, en maar hopen dat er niets opeens voor me opdook uit de mist. Gelukkig bleek het maar een kort stuk te zijn waar de mist zo dicht was, even later kreeg ik weer wat meer zicht. Niet veel, maar genoeg om de weg voor me een stukje te kunnen zien. Ik kwam gelukkig veilig thuis. Later op de avond las ik dat dat helaas niet voor iedereen zo was geweest, er viel zelfs een dode te betreuren bij een kettingbotsing. Hoe triest!
Er werd hier de hele middag en avond veel vuurwerk afgestoken, vooral veel siervuurwerk. Waarschijnlijk wilde iedereen het vast afsteken, terwijl het nog te zien zou zijn. En daar hadden ze gelijk in, want rond 12 uur zag je hier geen hand voor ogen. We wonen midden in een dorp, maar konden niet eens het einde van onze tuin zien!
Voor Sanne was het de allereerste keer, dat ze een jaarwisseling vierde in de bebouwde kom. We woonden jarenlang in het buitengebied, waar je in de verte het siervuurwerk de lucht in zag gaan, en in de verte ploppen hoorden. Onze honden waren niet bang, daarvoor was het allemaal te ver weg.
Ook op de camping zaten we buiten de bebouwde kom, en was vuurwerk op afstand. Dus we waren best benieuwd wat ons hier in een dorp te wachten stond. Dat viel gelukkig reuze mee, misschien ook wel door die mist, en het vervroegd afsteken tijdens de hele middag en avond, waardoor het werd verspreid over heel wat uren, in plaats van alles tegelijk, even na 12 uur.
Maar ook, doordat de jaarwisseling in dit dorp heel goed wordt georganiseerd.
Het traditionele carbid schieten was 's middags al geweest, buiten het dorp. En om half 1 's nachts wordt er op de brink in het dorp vuurwerk afgestoken. Dat gaat al zo'n 30 jaar zo, een club mensen die dat organiseert, gedurende het jaar wordt er van alles georganiseerd aan activiteiten waarbij geld wordt opgehaald om daarvan het vuurwerk te kunnen kopen. Er worden linten gespannen waar iedereen achter moet blijven staan, zodat het allemaal veilig verloopt, en 15 minuten lang is er dan een spektakel, een heuse vuurwerkshow. (Bijna) het hele dorp loopt uit om dat te gaan bekijken.
Zo houdt je de jeugd in het dorp (en in de gaten, haha, want ook de jeugd is er graag bij aanwezig), en voorkom je vandalisme. Hier in zo'n klein dorp werkt het blijkbaar al die jaren al prima.
Ja, ik begrijp dat je nu denkt (wat ik ook even dacht toen ik ervan hoorde): hm, niemand is thuis in het dorp, dat vraagt om inbrekers. Maar dat schijnt dus in al die jaren nog nooit een probleem te zijn geweest. Houden zo!
Maar ook, doordat de jaarwisseling in dit dorp heel goed wordt georganiseerd.
Het traditionele carbid schieten was 's middags al geweest, buiten het dorp. En om half 1 's nachts wordt er op de brink in het dorp vuurwerk afgestoken. Dat gaat al zo'n 30 jaar zo, een club mensen die dat organiseert, gedurende het jaar wordt er van alles georganiseerd aan activiteiten waarbij geld wordt opgehaald om daarvan het vuurwerk te kunnen kopen. Er worden linten gespannen waar iedereen achter moet blijven staan, zodat het allemaal veilig verloopt, en 15 minuten lang is er dan een spektakel, een heuse vuurwerkshow. (Bijna) het hele dorp loopt uit om dat te gaan bekijken.
Zo houdt je de jeugd in het dorp (en in de gaten, haha, want ook de jeugd is er graag bij aanwezig), en voorkom je vandalisme. Hier in zo'n klein dorp werkt het blijkbaar al die jaren al prima.
Ja, ik begrijp dat je nu denkt (wat ik ook even dacht toen ik ervan hoorde): hm, niemand is thuis in het dorp, dat vraagt om inbrekers. Maar dat schijnt dus in al die jaren nog nooit een probleem te zijn geweest. Houden zo!
Onze poes vond het geknal niet heel leuk, maar bang was ze gelukkig niet. Ze bleef gewoon lekker dicht bij ons liggen, en keek bij heel harde knallen ons even aan. Maar ach, wij reageerden niet, dus het zou wel goed zijn. Gisteren werd er aan het einde van de middag en begin van de avond nog wat overgebleven vuurwerk afgestoken, maar daar reageerde ze helemaal niet op, blijkbaar was ze er snel aan gewend geraakt.
En zo zijn we alweer op de tweede dag van het nieuwe jaar beland. Ik vind het wel een leuk jaartal, 2020, ben benieuwd hoe we het gaan uitspreken. Je hoort nu van alles, twenty-twenty, twintig-twintig, of gewoon tweeduizendtwintig.
Op Facebook plaatste ik een klein gedichtje, wat ik hier ook maar even zet:
Pluk de dag,
in 2020 hebben we er eentje meer!
Toon iemand een lach,
kost je niets en doet geen zeer!
Ik wens je gezondheid, vreugde en geluk
dan kan dit nieuwe jaar toch nu al niet meer stuk?!
...
-- 2020 --
Ik wens jullie het komende jaar veel vreugde en zonneschijn
zodat je elke dag opnieuw vrolijk en gelukkig kunt zijn
Deze wens kwam ik laatst ergens tegen, en vond ik wel een mooie tekst om dit nieuwe jaar mee te beginnen.
Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor jullie lieve reacties op mijn vorige blogje en gedurende het afgelopen jaar. Alle reacties, via mijn blog maar ook via de mail, waardeer ik zeer!
Voor het nieuwe jaar wens ik jullie natuurlijk ook vooral gezondheid toe, en mensen om je heen die je dierbaar zijn. Zo min mogelijk zorgen, genoeg geld om van te kunnen leven, vrede en veiligheid, en natuurlijk ook (indien van toepassing) veel creativiteit!
Ik wens jullie het komende jaar veel vreugde en zonneschijn
zodat je elke dag opnieuw vrolijk en gelukkig kunt zijn
Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor jullie lieve reacties op mijn vorige blogje en gedurende het afgelopen jaar. Alle reacties, via mijn blog maar ook via de mail, waardeer ik zeer!
Voor het nieuwe jaar wens ik jullie natuurlijk ook vooral gezondheid toe, en mensen om je heen die je dierbaar zijn. Zo min mogelijk zorgen, genoeg geld om van te kunnen leven, vrede en veiligheid, en natuurlijk ook (indien van toepassing) veel creativiteit!